Rozmnażanie psów

U psów domowych dojrzałość płciowa pojawia się pomiędzy 6 a 12 miesiącem życia, zarówno u samców jak i u samic, choć okres ten, w przypadku większych ras, może się wydłużyć do wieku dwóch lat. Wiek dojrzewania psa określa się między jego 12 a 15 miesiącem życia. Wtedy to psy są w znacznej części bardziej dorosłe niż szczeniaki. Jak u większości udomowionych, tak i u psów udomowienie doprowadziło do podniesienia libido, a także wcześniejszego i częstszego cyklu rozmnażania niż u ich dzikich przodków.

Samice dwa razy rocznie mają płodny okres czasu, znany jako ,,okres", podczas którego jej ciało przygotowuje się do ciąży. Poziom szczytowy tego czasu samica uzyskuje, gdy jest psychicznie i fizycznie przygotowana do tego, aby przyjąć kopulację samca. Samica może zajść w ciążę już przy pierwszej kopulacji, jednakże nie jest to wskazane, gdyż pod innymi względami jest ona wciąż psychicznie i fizycznie młoda.

Większość udomowionych gatunków posiada silnie widoczne efekty doboru sztucznego. Najważniejszym z nich jest stworzenie takich warunków, aby ludzie mogli kierować rozmnażaniem psów. Jednym z zachowań zauważonych u udomowionych psów jest brak łączenia się osobników w pary, co jest z kolei naturalne dla dzikich psów.

Dużą rolę odgrywa jednak zdolność udomowionych osobników płci żeńskiej do odbywania godów w dowolnym czasie w roku, najczęściej dwa razy do roku. Długość czasu pomiędzy tymi okresami bardzo się różni między różnymi psami, ale szczególny cykl samicy jest raczej regularny i trwa przez całe jej życie. Odwrotnie jest z gatunkami nie udomowionych psów, które to doświadczają tego okresu raz w roku, zazwyczaj późną zimą.

Większość samic psów wchodzi w pierwszy okres rozrodczy pomiędzy 6 a 12 miesiącem życia, chociaż niektóre większe rasy wchodzą w niego dopiero w 2 roku życia. Jak u większości ssaków, wiek w którym suka po raz pierwszy wchodzi w okres rozrodczy, jest w większym stopniu funkcją wagi jej stałej ciała w proporcji do wagi jej ciała, kiedy jest w pełni dojrzała. Różnorodność wieku dojrzewania jest odpowiedzialna za cieczkę nie za wiek chronologiczny. Od tego czasu doświadczają okresu płodności dwa razy w roku aż do starości.

Samice z wiekiem nie doświadczają menopauzy, chociaż ich cykle stają się nieregularne, a płodność nieprzewidywalna. Psy w wieku około 7 lub 8 lat zazwyczaj nie są już brane pod uwagę, jeśli chodzi o rozród, ale wciąż pozostają płodne.

Kopulując, osobnik męski z rodziny psów początkowo pokrywa samicę od tyłu. Jest to pozycja zwana swobodnie ,,psim stylem", albo ,,na pieska". Suka będzie trzymać swój ogon na boku i pozwalać psu na stosunek, jeśli będzie na to podatna. Jeśli nie będzie, może usiąść albo się położyć, może również odejść, czyli innymi słowy- być niechętna do współpracy lub nie pozwalać na parzenie. Osobnik męski często będzie się przesuwał, starając się zaskarbić sobie względy samicy, próbując penetracji jej sromu swoim penisem. Na tym etapie penis nie jest w erekcji, ale jest wiotki i utrzymywany raczej przez małą kość wewnętrzną.

Gdy osobnik męski osiągnie poziom penetracji, będzie trzymać swoją partnerkę mocniej, a także będzie napierać szybciej. To jest ten moment, gdy podczas parzenia penis psa się wydłuża.
Psia reprodukcja jest inna niż stosunek płciowy człowieka, ponieważ penis mężczyzny wpierw się napręża, a potem wchodzi w kobietę; psy wpierw penetrują samice, potem ich penisy nabrzmiewają, a dopiero wtedy doznają erekcji.

Psy płci męskiej posiadają opuszkę żołędzi, kulisty obszar tkanki jamistej przy podstawie penisa, który więzi penisa wewnątrz pochwy suki podczas kopulacji, jako że pochwa wypełnia się wtedy krwią.

Jak tylko penis zostaje zablokowany przez opuszkę żołędzi w pochwie, samiec zazwyczaj podnosi nogę i buja nią nad grzbietem samicy, obracając się.

Parzące się psy stoją, stykając się tyłem. Penis wciąż jest uwięziony w pochwie, gdy następuje wytrysk, co zmniejsza wyciekanie nasienia z pochwy.

Po jakimś czasie, zwykle 5 - 20 minut (ale czasami dłuższym), opuszka żołędzi ,,zwalnia" penisa i pozwala parze się rozłączyć. Podczas pierwszego stosunku psy mogą być zestresowane sytuacją, w której nie mogą się rozłączyć. W związku z tym mogą próbować oddzielenia się na siłę i ucieczki. Witryny internetowe hodowców psów często sugerują, że gdy ten etap zostanie osiągnięty, wykazujące niepokój psy dobrze jest uspokajać aż do całkowitego rozdzielenia pary.
Należy zauważyć, że podobne zachowanie (czasami włączające napieranie na miednicę) występuje u dominujących samców lub obu płci. Wzrastanie dominacji, z lub bez napierania, nie powinno być mylone z dążeniem do kopulacji, gdzie napieranie zajmuje krótki okres czasu, skończony osiągnięciem ,,więzi".

Ciąża psów

Psy noszą płód około 9 tygodni od momentu zapłodnienia, chociaż długość trwania ciąży może się różnić od 56 do 72 dni. Za generalną zasadę przyjmuję się, że potomstwo ssaka będzie liczbowo o połowę mniejsze niż liczba sutków matki.

Zasadza ta ulega zmianie jeśli chodzi o zwierzęta udomowione jako że większy płód jest bardziej aprobowany ze względów ekonomicznych. Szczególnie u psów ogromna rozpiętość wielkości i kształtów odgrywa rolę w pojawieniu się zdrowych szczeniaków. Przeciętna ciąża składa się z sześciu szczeniaków, ale ta liczba może się zmieniać u różnych ras psów. Psy towarzyskie generalnie rodzą z każdej ciąży od jednego do czterech szczeniaków, podczas gdy większe rasy mogą rodzić z każdej ciąży średnio 12 szczeniaków.

Liczba szczeniąt jest także zależna od wieku i zdrowia matki, ilości spermy ojca, czasu parzenia i wielu innych czynników. Niektóre rasy mają rozwinięte pewne cechy fizyczne, które nie pozwalają im na naturalne zapłodnienie. Na przykład Bulldogi często wymagają sztucznego zapłodnienia i prawie zawsze wymagają przy porodzie cesarskiego cięcia. Jako że matka może zapewnić składniki odżywcze tylko ograniczonej liczbie płodów, ludzie muszą asystować jej przy opiece i karmieniu, kiedy z płodu pocznie się około ośmiu szczeniaków.

Sterylizacja psów

Sterylizacja zwierzęcia odbywa się poprzez usunięcie jąder osobnikom płci męskiej lub jajników i macicy osobnikom płci żeńskiej w celu uniemożliwienia prokreacji i zredukowaniu popędu seksualnego. Sterylizacja samców jest też znana jako cel redukcji ich agresywności, choć czasami tę agresywność podnosi.

Agencje kontroli nad zwierzętami w Stanach Zjednoczonych a także ASPCA (Amerykańskie Stowarzyszenie Obrony Zwierząt Przed Znęcaniem) polecają, aby neutralizować psy, u których nie życzymy sobie potomstwa, aby nie miały w przeciwnym razie niechcianych szczeniaków. W mniej rozwiniętych krajach Europy, sterylizacja psów jest mniej popularna, i w zamian właściciele decydują się trzymać je pod kontrolą, aby uniknąć niechcianej ciąży; medykamenty używane są do przerwania ciąży i pozbycia się niechcianych płodów.

W związku z nadmierną ilości psiej populacji w niektórych krajach, szczeniaki urodzone z przypadkowego zapłodnienia często zostają zabite w schroniskach dla zwierząt. Sterylizacja może również obniżyć ryzyko zachorowań wywołanych hormonami (na przykład rak sutków) a także zachowań sterowanych przez hormony.

Zmiany hormonalne będące skutkiem sterylizacji mogą być przyczyną zmian w osobowości zwierzęcia, jednakże czasami sterylizacja może się odbyć bez usunięcia organów.
W przeciwieństwie do tego, co głosi mit, pies płci żeńskiej nie koniecznie musi doświadczać cyklu godowego lub mieć szczeniaki przed sterylizacją, a pies płci męskiej nie musi doświadczyć przed sterylizacją parzenia. Mit ten jest odpowiedzialny za wiele niepotrzebnych problemów zdrowotnych i za niechciane szczenięta.

Suczki wysterylizowane przed swoim pierwszym płodnym okresem, mają znacznie mniejszą liczebność zachorowań na guza sutków niż psy, które zostały wysterylizowane po ich pierwszym okresie płodnym lub po pierwszej ciąży (1% do 22%). Suczka może zajść w ciążę podczas pierwszego okresu płodowego (co może się stać już w szóstym miesiącu jej życia) i powinna być trzymana z dala od dziewiczych osobników męskich, włączając w to jej braci z ciąży, do ukończenia czwartego miesiąca życia.

Operacje takie jak wazektomia i podwiązanie jajników są możliwe, ale nie wydają się być popularne z powodu ryzyka wystąpienia chorób.

Zachowanie psów

Psy są bardzo towarzyskimi zwierzętami, ale ich osobowość i zachowanie są bardzo zróżnicowane tak samo jak sposób ich traktowania przez właścicieli i innych osób, z którymi mają kontakt. Znęcanie fizyczne i wygłodzenie może doprowadzić do zmiany osobowości psa na naurotyczą i bardzo niebezpieczną. Zwykłe nieprzystosowanie do otoczenia może pociągnąć za sobą nieakceptowane zachowania. Nie jest czymś niezwykłym dla psa żeby zaatakować człowieka i inne zwierzęta, jakkolwiek dzieje się tak z powodu braku opieki a także niewłaściwego wychowywania przez właściciela.

Śmiech nie musi być postrzegany przez człowieka jako coś wyjątkowo, choć Arystoteles zauważył, że ,,tylko człekokształtne zwierzę się śmieje". Różnice pomiędzy śmiechem szympansa i człowieka mogą być rezultatem adaptacji, która doprowadziła ludzi do możliwości mówienia. Niektórzy psychologowie badający zachowanie twierdzą, że zdawanie sobie sprawy ze swojej sytuacji lub bycie w stanie porównania swojego położenia do czyjegoś są zalążkami śmiechu, tak więc zwierzę nie może się śmiać w taki sam sposób jak człowiek.

Psi śmiech brzmi podobnie do normalnego dyszenia. Jednakże analiza dyszenia za pomocą spektografu wykazała, że to dyszenie różni się pod względem serii częstotliwości od tego, które prowadzi do śmiechu. Kiedy ta zarejestrowana wokalizacja psiego śmiechu jest odgrywana dla psiej publiki, może zainicjować zabawę, wdrożyć pro-socjalne zachowanie, a także obniżyć poziom stresu. W badaniach, które przeprowadzili Simonet, Versteeg i Storie, obserwowanych było sto dwadzieści psich osobników.

Psy znajdujące się w przedziale wiekowym od 4 miesięcy do 10 lat były porównywane będąc w sytuacji, gdy nagranie psiego śmiechu było odtwarzane do sytuacji, gdy nie było odtwarzane. Mierzenie stresu opierało się na obserwacji dyszenia, warczenia, ślinienia się, przemieszczania, szczekania, kulenia się, robienia nagłych ruchów w przód, chęci do zabawy, siadania, rozglądania się i kładzenia się. Badania zaowocowały w pozytywne odkrycia, jako że odtwarzany psi śmiech przyniósł następujące rezultaty: znaczne obniżenie liczby zachowań wskazujących na stres, podniesienie ogona i charakterystyczny układ pyska przy próbie inicjacji zabawy, wzrost częstotliwości zachowań pro-socjalnych takich jak lizanie ust. Badanie to sugeruje, że odtwarzanie wokalizacji psiego śmiechu może uspokajać i prawdopodobnie podnieść liczbę adopcji w schroniskach.

Komunikowanie sie psów

Psia komunikacja objawia się w zróżnicowanych formach. Psy używają pewnych ruchów ciała i części ciała, a także innych wokalizacji, aby wysłać sygnały do innych psów, zwierząt i ludzi. Jest wiele podstawowych dróg komunikacji. Są nimi ruszanie uszami, oczami i ,,brwiami", ustami, głową, ogonem i całym ciałem, tak samo jak szczekanie, warczenie, skomlenie i pojękiwanie, a także wycie.

Interpretacja zwierzęcej mowy ciała
Badania wykazują, że komunikacja zwierząt jest o wiele bardziej skomplikowana niż kiedyś sądzono. Te same gesty, ruchy i zachowania mogą mieć wiele różnych znaczeń w zależności od kontekstu i innych zachowań. Tak więc generalizacje w stylu ,,X znaczy Y" są często, ale nie zawsze prawidłowe. Na przykład, nawet proste machnięcie ogonem może (w zależności od kontekstu) przekazywać wiele znaczeń takich jak:

* Podniecenie
* Niechęć
* Chęć do zabawy
* Zadowolenie
* Szczęście

Ale również takich jak:

* Niepokój
* Pytanie innego zwierzęcia lub człowieka o jego zamiary
* Zapoznanie i ocena charakteru spotkania z innym zwierzęciem
* Zapewnienie/uspokojenie (,,Mam nadzieję na przyjazną atmosferę")
* Niepewność

Uległość (przy zaniepokojeniu spowodowanym bardziej dominującym zwierzęciem)
W kombinacji z inną mową ciała, w specyficznym kontekście, wiele gestów, takich jak ziewanie, kierunek patrzenia i tak dalej, przekazuje różne znaczenia. Dyszenie może znaczyć ,,jest za gorąco", ale może także znaczyć emocjonalny niepokój lub zadowolenie. Stwierdzenie, że poszczególne czynności ,,coś znaczą" powinno być interpretowane jako ,,często coś znaczą". Tak jak i ludzie mogą się uśmiechać, tulić lub stać w szczególny sposób z wielu różnych powodów, tak samo i psy używają tych samych gestów do wyrażenia różnych rzeczy.

Dominacja i uległość

Jednym z najbardziej typowych sposobów komunikacji między psami, a także ich przekazywania informacji ludziom, jest okazywanie dominacji albo uległości. Większość psów i ich dzikich braci żyje w grupach lub stadach ze ściśle ustaloną hierarchią. Pies zwykle ulega innemu psu, który jest bardziej dominujący. Jest niezliczona ilość możliwości okazywania przez psy ich uległości zależnych od sytuacji, położenia społecznego psa, a także osobowości każdego psa. Psy dominujące są bardziej pewne siebie, podczas gdy psy ulegające są bardziej niepewne siebie. Obie te cechy są wykazywane prawie w każdym sygnale komunikacyjnym, jaki daje pies.

Ogon

To jak wysoko pies trzyma swój ogon w porównaniu z tym, jaki jest naturalny sposób trzymania ogona przez psy, może sugerować nastrój i/lub jego rangę. Im wyżej ogon jest trzymany, tym bardziej dominujący/pewien siebie jest pies; im ogon jest trzymany niżej tym bardziej pies jest uległy/niepewny siebie. Ogon trzymany prosto w górę, albo nawet lekko skrzywiony nad grzbietem, wskazuje na to, że pies jest bardzo dominujący. Jeśli sierść na ogonie jest najeżona, pies mówi, że jest gotowy i że jest w stanie bronić swojej pozycji.

Wolne, niezbyt zamaszyste machanie ogonem oznacza, że pies próbuje się czegoś dowiedzieć o osobnikach znajdujących się w pobliżu. Pies chce wiedzieć, czy obserwowany inny pies lub człowiek jest przyjazny i chce się upewnić, czego się od niego oczekuje.

Zamaszyste, szybkie machanie ogonem jest znakiem szczęścia i ekscytacji psa. Jeśli machanie jest na tyle silne, aby ogon obijał się o biodra psa, przekazywana wiadomość informuje o pewnym rodzaju uległości, która jest okazywana komuś, kogo pies uważa za przywódcę grupy.
Psy z obciętym ogonem, na przykład Dobermany, mają tendencję do problemów z komunikacją z innymi psami, jako że jego ruchy ogonem są ekstremalnie trudne do odgadnięcia.

Uszy

Pozycja uszu odzwierciedla poziom uwagi psa, a także jego reakcję na sytuację albo inne zwierzę. Podniesione uszy znaczą, że pies wykazuje dużą uwagę, podczas gdy opuszczone uszy sugerują jego negatywną, zazwyczaj nawet pełną bojaźni reakcję. Psy z opadającymi naturalnie uszami nie mogą zbyt dobrze używać tych sygnałów, jako że sygnały te wpierw zostały rozwinięte u wilków, których uszy są naturalnie sterczące. Psy rodzaju wilków, kiedy są zadowolone i szczęśliwe, trzymają uszy w pozycji horyzontalnej ku przodowi, co zostało zdefiniowane jak ,,Wilczy Uśmiech".

Pysk

Wyraz, jaki maluje się na psim pysku, może przekazywać informację o tym, w jakim nastroju znajduje się pies. Kiedy pies chce zostać sam, może ziewać (chociaż ziewanie może też oznaczać, że pies jest śpiący, zakłopotany lub zestresowany) lub zacząć się oblizywać bez występowania w pobliżu jakiegokolwiek do jedzenia. Kiedy pies jest szczęśliwy lub chce się bawić, może dyszeć, przykrywając zęby i okazując coś co czasami wygląda na wyraz szczęścia (niektórym obserwatorom może się to kojarzyć z uśmiechem), może też trzymać pysk otwarty. Wyraz pyska, który sugeruje agresję, zawiera warczenie z wargami cofniętymi tak, aby ukazać zęby. Niektóre psy jednak używają tej ,,miny" w trakcie zabawy.

Ważnym jest aby, patrzeć na całe ciało psa, a nie tylko na pysk lub ogon, zanim zadecyduje się co pies stara się nam powiedzieć. To, co z początku wydaje się zabawą, może być tak naprawdę zaproszeniem do zabawy; i na odwrót.

Oczy i brwi

Podczas gdy psy nie mają w zasadzie właściwych brwi, mają widoczny pomiędzy oczami grzebień, a niektóre rasy, takie jak Rottweiler, czy Owczarek Niemiecki, mają tam ubarwione łaty. Ruch psią brwią zazwyczaj wyraża podobne emocje do tych, jakie niesie ze sobą ruch ludzkiej brwi. Podniesione brwi sugerują zainteresowanie, a opuszczone zakłopotanie lub łagodny gniew, jedna podniesiona brew natomiast oznacza oszołomienie. Przymrużone oczy u psa tłumaczy się tak samo jak i u człowieka, jako wyraz podejrzliwości lub gniewu.

Łapy i nogi

Chociaż pies nie może operować swoimi łapami tak jak człowiek dłońmi, może ich używać nóg jako droga komunikacji. Pies może stąpać z nogi na nogę, na zmianę z lewej przedniej na prawą przednią, podczas gdy tylne nogi pozostają stabilne. Dzieje się tak, gdy pies jest podekscytowany, potrzebuje czegoś, lub chce zwrócić na siebie uwagę swojego właściciela. Pointery mają w zwyczaju unoszenia jednej nogi w górę, kiedy zwęszą w pobliży zwierzynę łowną. Takie zachowanie nie musi być rodzajem komunikacji w takim stopniu jak zastygnicie w pół-kroku, gdy naturalny instynkt psa mówi mu, że należy pozostać w bezruchu. Jest także zwyczajnym, że psy poklepują łapą lub drapią rzecz, którą chcą dostać. Wiele psów jest tresowanych tak, aby naśladować ludzki zwyczaj podawania obie dłoni, podając łapę człowiekowi, który wpierw wyciągnął swą rękę.

Głowa

Psia zdolność do okazywania min pyskiem nie jest tak klarowna jak ludzka zdolność robienia min. Jednakże psy mogą marszczyć lub wygładzać czoło, aby okazać zmieszanie lub determinację. Kiedy są zmieszane lub ciekawe podnoszą zazwyczaj powieki i przekrzywiają głowę na jedną stronę.

Oczy psa rozszerzają się, kiedy ten ma ochotę na zabawę. Niektóre psy mrużą oczy kiedy są nagradzane. Kiedy są przestraszone natomiast, ich źrenice się rozszerzają. Większość psów unika kontaktu wzrokowego po to, aby uniknąć konfrontacji. Ale kiedy są złe, lub kiedy przygotowują się do samoobrony, ich oczy zwężą się i będą śledzić dokładnie każdy ruch wroga. Kiedy obcy pies okazuje agresję, lepiej jest nie patrzeć mu prosto w oczy, ponieważ może to odebrać jako wyzwanie.

Niezestresowany pies o typowej postawie wywiesza język z pyska. Kiedy pies błaga o coś, albo kiedy jest szczególnie szczęśliwy, może ściągnąć wargi do tyłu, co będzie przypominać uśmiech. Ten pseudo-uśmiech jest normalnie okazywany tylko przy interakcji z człowiekiem i prawdopodobnie jest to zachowanie nauczone od człowieka. Pies pokazujący mocno zaciśnięte zęby i zmarszczony nos najprawdopodobniej ma zamiar zaatakować, jeśli będzie dalej prowokowany.

Psy mają doskonały słuch i potrafią układać uszy tak, aby jak najlepiej usłyszeć poszczególne dźwięki. Psy zazwyczaj podnoszą uszy, gdy bacznie słuchają i stosują się do komend. Kiedy uszy psa są ściągnięte do tyłu, może to być oznaka uległości lub strachu.

Szczekanie

Psy szczekają z wielu powodów, takich jak spostrzeżenie intruza (człowieka, psa lub innego zwierzęcia) naruszającego ich terytorium, oraz jego identyfikacja. Psy szczekają również gdy słyszą niezwykłe lub nierozpoznawalne dla nich głosy, kiedy widzą coś, co nie wydaje im się być na miejscu, albo kiedy się bawią. Szczekanie oznacza również okazywanie emocji i odczuć takich jak samotność, strach, podejrzliwość, stres i przyjemność. Szczekanie oznaczające zabawę lub przyjemność jest często krótkie i ostre, na przykład wtedy, gdy pies próbuje zachęcić jakąś osobę lub innego psa do wspólnej zabawy.

Psy generalnie starają się unikać konfliktów. Wydawane przez nie odgłosy są częścią komunikacji z innymi psami lub oznaczają doświadczanie krzywdy lub też bycie w nastroju do zabawy.
Szczekanie spokojnego lub zestresowanego psa jest przenikliwe, atonalne i powtarzające się (przeważnie staje się coraz bardziej przenikliwe, gdy pies jest coraz bardziej rozdrażniony). Na przykład pies zostawiony sam w domu i odczuwający niepokój z powodu separacji może szczekać w taki właśnie sposób.

Niektóre badania sugerują, że psy szczekają na różne sposoby zależnie od zwierząt, które są tego celem, włączając w to psy, lisy, ludzi i koty.

Warczenie

Warczenie może być używane do straszenia, zaproszenia do wspólnej zabawy lub do okazania dominacji. Warczenie powinno być obserwowane ze szczególną uwagą, ponieważ może wskazywać na dominację lub agresję. Miękkie, spokojne warczenie często sugeruje agresję; pies może być straszony i prowokowany do ataku. Intensywne warczenie, bez pokazywania zębów, może wskazywać na to, że pies ma chęć do zabawy. Zawsze należy rozważać kontekst warczenia i ćwiczyć uwagę.

Pojękiwanie i skomlenie

Psy pojękują i skomlą, aby okazać że odczuwają ból lub są przestraszone, ale także kiedy są podekscytowane, na przykład kiedy witają się z innym psem, odczuwają niechęć w stosunku do gróźb lub wyjścia na spacer. Niektóre psy mogą używać skomlenia jako środek do zwrócenia na siebie uwagi.

Wycie

Wycie zapewni dalekosiężną komunikację z innymi psami lub właścicielem. Wycie może być używane do zlokalizowania innego członka stada, do odstraszenia obcych lub do zwołania stada na polowanie. Czasami wycie psa jest odpowiedzią na przenikliwe lub głośne dźwięki, takie jak alarmy, syreny, muzyka lub śpiewanie. W Rosji wyjący pies jest uważany za zły znak; wierzy się, że wyjący pies zwęszył czyjąś śmierć w najbliższej okolicy. Czasami psy wyją słysząc trąbienie pociągu lub syrenę alarmową. Szczególnie to drugie jest źródłem czarnego humoru wśród właścicieli psów.

Mowa ludzka

Często niektóre psy mogą próbować naśladować mowę ludzką, lub są tego uczone. Ta zdolność nie wydaje się być przypisana jakiemuś szczególnemu gatunkowi, chociaż, jak powiedział treser A. J. Haggerty, ,,generalnie krótkogłowe psy- głowa szeroka z krótkim pyskiem- takie jak Buldog, są dobrymi kandydatami do tego, aby mówić. Mają przestronny otwór gębowy, co może im ułatwić produkcję niektórych dźwięków. Odkryłem, że Rottweilery znajdują się pośród najlepiej mówiących psów, co jest spowodowane kształtem ich głowy i faktem, że mają wysoki poziom energii. Teriery także potrafią dobrze mówić, ponieważ są psami w dużą energią." Najświeższe przykłady mowy psów włączają mopsa mówiącego w popularnym amerykańskim programie telewizyjnym (Late Show with David Letterman). Ten rodzaj wokalizacji nie ma ustalonego znaczenia i jest unikatowy w tej szczególnej sytuacji.