Szczenięta

Od urodzenia do 6 tygodnii

W tym okresie następuje w życiu szczeniąt najwięcej zmian. Przez pierwsze dwa tygodnie rozwija się u nich zmysł węchu i czucia temperatury. Między 10 a 21 dniem otwierają się im oczy i jednocześnie pieski stają się bardziej ruchliwe. Najpierw pełzając, a potem stawiając pierwsze nieporadne kroki, poznają najbliższe otoczenie. Od czwartego do ósmego tygodnia życia szczenięta szczególnie intensywnie uczą się współżycia z innymi psami. W wieku 5 tygodni można już obserwować ich zabawy. W trakcie zabaw uczą się one większości zachowań, które w starszym wieku będą stosować jako sposób porozumiewania się z innymi psami.
W tym okresie, a szczególnie od 3 tygodnia, bardzo ważny jest kontakt z ludźmi. Branie na ręce, dotykanie i głaskanie bardzo sprzyja ich późniejszemu rozwojowi. Dzięki wczesnym pozytywnym doświadczeniom stają się one w przyszłości śmielsze, łatwiej nawiązują kontakty z ludźmi, lepiej radzą sobie z sytuacjami stresowymi. W czwartym tygodniu, gdy wyrzynają się pierwsze, mleczne zęby, mleko matki, które dotąd stanowiło jedyne pożywienie, uzupełnia się wprowadzając stopniowo pokarm stały. Około szóstego tygodnia można rozpocząć odsadzanie szczeniąt od matki. Nie powinno się ich jednak zabierać z domu rodzinnego przed ukończeniem 6 tygodni. Wcześniejsza zmiana otoczenia powoduje stres, czasem doprowadzający nawet do spowolnienia rozwoju psychicznego, ponieważ właśnie w tym wieku szczenię jest najsilniej przywiązane do miejsca i rodzeństwa.

Szczeniaki Goldena

::.. Rozwój psychiczny ..::

Wiek 6 tygodni zazwyczaj oznacza dla szczeniaka ogromną zmianę w życiu. Najczęściej opuszcza on wtedy dom rodzinny i trafia do ludzi, którzy będą od tej pory stanowić jego 'stado'. Wcześniej wspomniałam już o tym, dlaczego nie należy oddzielać szczeniąt od matki i rodzeństwa przed ukończeniem przez nie 6 tygodni. Dlaczego jednak nie czekać dłużej?
Z obserwacji szczeniąt wychowujących się ze swoim rodzeństwem wiadomo, że hierarchia między szczeniętami w miocie zostaje do wieku ok. 11 tygodni, a w wieku 15 tygodni jest już zupełnie ustabilizowana. Jest to okres najłatwiejszego tworzenia stabilnych relacji z innymi członkami stada, a więc także z członkami rodziny ludzkiej, z którą spędzą swoje życie. W tym wieku szczeniak łatwo zaakceptuje swoje najniższe miejsce w hierarchii rodzinnej, jakie powinno mu przypadać.
Z powyższej informacji płynie jeszcze jedna bardzo ważna nauka: nie można sobie pozwolić na pobłażliwy stosunek do nieposłuszeństwa malucha i założenie, że 'jak podrośnie, to pójdzie na szkolenie'. Od pierwszych dni piesek powinien poznawać swoje miejsce w rodzinie i zrozumieć, że musi ustępować wszystkim jej członkom. Właśnie w tym wieku najłatwiej mu to przekazać.
Z czasem, kiedy będzie starszy i silniejszy, może próbować zdobyć silniejszą pozycję w rodzinie. Dlatego im wcześniej ustalimy jasne dla psa zasady, tym łatwiej nam będzie egzekwować je w przyszłości. Od samego początku trzeba zwrócić uwagę na relacje psa z dziećmi należącymi do rodziny. Dzieci, jeszcze same niezbyt pewne siebie i niezdecydowane, maja ogromne trudności z podporządkowaniem sobie psa. Dlatego zawsze, gdy dochodzi do konfliktu między psem a dzieckiem, dorośli powinni reagować wspierając dziecko i jasno dając psu do zrozumienia, że musi ustąpić.

::.. Przygotowanie się ..:: na przyjście szczeniaka

Zanim przejdę do opisu pierwszych kontaktów z członkami nowej rodziny, kilka słów o tym, co przygotować na przyjęcie nowego domownika:

1. Odpowiednie posłanie - bardzo dobrze na początek nadaje się pudełko lub koszyk, wysłany starym kocem lub swetrem (będzie przesiąknięty naszym zapachem i w razie, gdybyśmy mieli wyjść na dłużej z domu, piesek będzie się czuł pewniej). Jeżeli piesek nie będzie chciał spać w przygotowanym posłaniu, nie należy się tym przejmować, gdyż sam znajdzie sobie dogodne miejsce. Należy jednak uważać na to, by nie spał pod naszą nieobecność na łóżkach, gdyż szybko się do tego przyzwyczai, a w okresie linienia (psy rasy husky gubią tony sierści :P) będziemy mieli całe łóżko w psich włosach.

2. Gazety, które po rozłożeniu wokół posłania pomagają w utrzymaniu czystości.

3. Miski na jedzenie i wodę, odpowiednie do wielkości szczeniaka (najlepiej ze specjalną gumą przy dnie, żeby nie 'odjeżdżały' podczas jedzenia)

4. Jedzenie, do którego szczeniak był przyzwyczajony u hodowcy jeśli hodowca gotował sam pieskom, najlepiej jest uzyskać od niego wskazówki, co i w jaki sposób przyrządzić).

5. Odpowiednią wielkością obrożę ( nie należy zaczynać od żadnych kolczatek tylko od zwykłej, skórzanej lub materiałowej obroży) i smycz (na początek, dopóki nie spuszczamy psiaka ze smyczy, najlepsze wg. mnie są rozwijane, aby mały mógł się trochę chociaż wybiegać).

6. Zabawki nadające się do gryzienie (nie radziłabym kupowania czegokolwiek przypominającego rzeczy codziennego użytku - np. sztucznych butów...).

7. Szczotkę lub grzebień.

8. Dane weterynarza, do którego zamierzasz chodzić ze swoim szczeniaczkiem - adres weterynarii, nr telefonu, nazwisko.

::.. Nauka ..::

Wychowanie szczenięcia można i trzeba zacząć od samego początku. Jedną z pierwszych rzeczy, których uczymy szczeniaka, jest załatwianie się w określonym miejscu. Należy od razu takie miejsce wyznaczyć i wyłożyć gazetami lub szmatkami (choć osobiście doradzałabym gazety). Pomieszczenie, w którym przebywa szczeniak nie może być zbyt duże, bo w razie potrzeby nie zdąży dojść tam gdzie powinien. Metoda nauki jest tylko jedna: obserwować szczenię i gdy tylko zaczyna się wiercić - przenieść je na wyznaczone miejsce (jeśli mamy problem w rozpoznaniu chwili, w której maluch ma potrzebę, ni pozostaje nam nic innego jak szybko podłożyć pod niego gazetę w momencie załatwiania potrzeby). Za każde załatwienie się w wyznaczonym miejscu, szczeniaka trzeba pochwalić i nagrodzić smakołykiem. Trzeba mieć wiele cierpliwości i wyrozumiałości. Niektóre szczenięta od razu orientują się, czego się od nich oczekuje, innym zajmuje to kilka tygodni. Musimy jednak pamiętać, że w tym przypadku żadne kary nie przyspieszą procesu uczenia się, stają się najwyżej źródłem niepotrzebnego stresu.
Nie należy zwlekać z nadaniem szczeniakowi imienia. Jeżeli początkowo żadne imię nie wyda nam się dość dobre - nadajmy mu imię 'tymczasowe'. Jeżeli postanowimy je zmienić, piesek dość łatwo powinien zaakceptować nowe (psy potrafią reagować na kilka imion jednocześnie). Najważniejsza jest sama zasada reakcji psa na imię i kierowania uwagi na opiekuna. Uczymy przy pomocy nagród: wołamy psa po imieniu przy jego posiłkach. Zawsze kiedy od razu zareaguje na imię i przyjdzie do osoby wołającej, powinien dostać smakołyk.
Już 5 tygodniowe szczenięta potrafią nauczyć się siedzieć i czekać z uwagą (patrzeć na opiekuna, nawiązywać kontakt wzrokowy, być zadowolone i uważne) w zamian za smakołyk. Nauka w tym wieku oparta jest niemal wyłącznie na nagradzaniu smakołykami, a szczenięta szybko uczą się 'zarabiać' na nagrodę. Husky jest charakterym zwierzakiem i w jego przypadku przekupywanie to podstawa wychowania. Zdarza się, że przekupywać należy nawet dorosłego psa, ale przynajmniej dzięki temu się słucha :). W ten sposób pies uczy się jednocześnie, że jest podporządkowany ludziom oraz, że na wszystko musi zasłużyć. Zasada posłuszeństwa powinna obowiązywać psa przez całe życie wobec wszystkich członków rodziny. W praktyce najłatwiej ja realizować wymagając, aby pies zanim dostanie posiłek czy smakołyk, a także zanim zostanie pogłaskany, zapnie mu się smycz, czy obejrzy skaleczona łapę, usiadł i spokojnie siedzi9ał, dopóki nie skończymy danej czynności i nie zwolnimy go. Takie postępowanie jest bardzo proste i jednocześnie bardzo skutecznie utrwala właściwą relację pies - opiekun.
Szczenięta najszybciej przyzwyczajają się do smyczy i obroży pomiędzy 5 i 9 tygodniem życia, dlatego najlepiej od razu zacząć je z nimi oswajać. Przed pierwszym spacerem szczeniak powinien być przyzwyczajony do spokojnego chodzenia na smyczy. Także zabawa jest doskonałą okazją do nauki. Szczeniak musi przekonać się, że to ludzie określają warunki, na jakich odbywa się zabawa, to oni wybierają czas jej rozpoczęcia i zakończenia. Jeśli zabawa polega na przykład na szarpaniu się z psem gałgankiem, to człowiek powinien wygrać więcej razy niż szczeniak, jednak nie za każdym razem - w przeciwnym wypadku pies szybko się znudzi.

::.. Poznawanie świata ..:: i kontakty z ludźmi
W wieku od 5-7 do 12 tygodni szczenię powinno mieć możliwie jak najwięcej okazji do kontaktu z nieznajomymi ludźmi. Im więcej poznaje osób w różnym wieku (bardzo ważne, żeby miał okazję do kontaktu z dziećmi), tym lepiej. Pewnym utrudnieniem jest konieczność chronienia szczeniąt przed chorobami zakaźnymi, na które są szczególnie narażone właśnie do wieku około 12 tygodni. Jeśli jednak pies został poddany odpowiedniemu programowi szczepień oraz jeśli unika dużych skupisk bezpańskich psów, takich jak choćby osiedlowe podwórka, a zwłaszcza zetknięcia z chorymi psami, ryzyko zachorowania jest niewielkie. Natomiast korzyści płynących z uczenia prawidłowych kontaktów nie można przecenić.

PRZED PIERWSZYM PRAWDZIWYM SPACEREM:- wynoś psa na ulicę na rękach, a najlepiej puszczaj go tylko na czystym i ogrodzony, terenie (prywatny ogródek, działka)- zapewnij szczeniaczkowi kontakt z przynajmniej jednym dorosłym, zdrowym psem (np. rodziny, sąsiadów)

::.. Wizyta u weterynarza ..::

W wieku 8 tygodni szczenięta poddaje się szczepieniu przeciwko chorobom zakaźnym (przede wszystkim nosówce i parwowirozie). Jednakże w przypadku szczególnego zagrożenia - kontakt z potencjalnymi nosicielami wirusów, predyspozycje rasowe, itp.) pierwszą szczepionkę podaje się już w szóstym tygodniu życia szczeniaka. Wybierając się do lecznicy weterynaryjnej, trzeba koniecznie zabrać ze sobą przysmaki psiaka, którymi nagrodzimy cierpliwe zachowanie szczenięcia. Badanie jest często stresujące i smakołyki pomagają przełamać obawy pieska. W moim przypadku weterynarz sam przekupywał Nikitę kocimi chrupkami i robi to do tej pory. Dlatego Nikita bardzo lubi wizyty u weterynarza i przy każdej wizycie praktycznie wskakuje mu z radości na kolana :). Jest to bardzo dobry sposób na to, aby szczeniak polubił wizyty u lekarza i chętnie do niego chodził.
Przed szczepieniem szczenię musi być dobrze odrobaczone. Odrobaczanie w wieku 3 i 6 tygodni przeprowadza hodowca i szczeniaka należy odrobaczyć tylko w wypadku, gdy nie mamy pewności co do tego, że otrzymał te leki przeciwpasożytnicze. Dobre odrobaczenie przed szczepieniami jest bardzo ważne, dlatego należy o nim pamiętać nawet, jeśli miałoby ono opóźnić moment szczepienia. Organizm zarobaczonego szczeniaka jest osłabiony i ma mniejszą zdolność wytwarzania odporności po podaniu szczepionki. Do 3 miesiąca życia pieska odrobacza się zwykle jeszcze 1 - 2 razy.
Szczepienie w wieku 8 tygodni jest jednak tylko szczepieniem wstępnym. Prawdziwe zabezpieczenie przeciwko najniebezpieczniejszym chorobom zakaźnym, szczenię otrzymuje dopiero po kolejnym szczepieniu w wieku co najmniej 12 tygodni. Mimo, że to szczepienie nie jest ostatnim, można jednak już wyprowadzić psa na pierwszy spacer.

::.. Zabiegi pielęgnacyjne ..::

Zabiegi pielęgnacyjne, czyli:

- toaleta oczu i uszu

- obcinanie pazurków

- mycie zębów

- pielęgnacja sierści

są bardzo ważnym elementem opieki nad psem i szczeniaka należy przyzwyczajać do nich od samego początku. Pies powinien poddawać się tym zabiegom bez protestu. "Buntowanie się" jest najczęściej nie tyle objawem bólu, co nieposłuszeństwa i zwykle stanowi pierwszy sygnał o niepodporządkowaniu psa.

OCZY, USZY i PAZURKI

Niewielką ilość wydzieliny zbierającej się w kąciku oka lub na małżowinie usznej należy usuwać watką, suchą lub zwilżoną specjalnym płynem. Nadmierna ilość wydzieliny z oczu lub uszu jest zawsze objawem chorobowym i wymaga konsultacji z lekarzem weterynarii. Długość pazurków należy regularnie sprawdzać i jeśli pies sam nie ściera ich dostatecznie (zazwyczaj psy chodząc po twardej powierzchni - np. po chodniku czy asfalcie na każdym spacerze same ścierają pazurki), należy je obcinać przy użyciu specjalnych nożyczek (z pierwszym obcinaniem można zgłosić się do lekarza weterynarii, aby pokazał jak to wykonać, jednak za kolejnymi razami można to spokojnie zrobić samemu).

ZĘBY

W wieku około 4 miesięcy szczenięta mają jeszcze mleczne zęby, nie wymagające żadnych zabiegów. Dobrze jednak od samego początku przyzwyczajać pieska o tego, że ogląda mu się jamę ustną (jeżeli mamy zamiar wystawiać naszego psiaka na wystawach, koniecznie musimy go przyzwyczaić do tego, że obcy ludzie będą oglądać jego uzębienie).

SIERŚĆ

Szczenięca sierść jest bardziej miękka od sierści psów dorosłych i krótsza, dlatego nie wymaga czesania. Mimo to należy szczeniaka już teraz przyzwyczajać do szczotkowania. Jeżeli szczotkujemy psa w okresie, w którym nie linieje, najlepiej jest używać szczotki z końskiego włosia. Pieska liniejącego wyczesujemy z kłaków szczotką 'drucianą' lub taką, która kształtem przypomina grabki :P.

ŻYWIENIE

Zabierając szczenię od hodowcy, trzeba dowiedzieć się, jak było żywione, aby nie narażać delikatnego przewodu pokarmowego na gwałtowne zmiany. Jeśli to możliwe, dobrze jest wziąć od hodowcy kilka porcji karmy. Szczeniętom w wieku od 8 do 12 tygodni dzienna dawkę pokarmu dzieli się na 4-6 posiłków, w zależności od indywidualnych potrzeb pieska. Jeżeli szczeniaczek dostanie biegunki, trzeba go trochę przegłodzić. Jednak gdy będzie ona trwała więcej niż 2 dni, najlepiej skonsultować się z lekarzem weterynarii.

Wychowanie, pielęgnacja i żywienie

::.. Wybór szczeniaka ..::

Gdy znaleźliśmy odpowiedniego szczeniaka, należy sprawdzić kilka podstawowych rzeczy.
- Oczy powinny być bystre i czujne, bez żadnej wydzieliny czy katarakty.
- Skóra i uszy powinny być czyste i ładnie pachnieć.
- Kał w kojcu powinien mieć odpowiedni kształt.
- Należy ustalić czy żeby szczenięcia są odpowiednio ustawione i czy jest ich tyle, ile powinno być w tym wieku.

- Jeśli to pies, to należy ustalić, czy ma dwa jądra.
- Czy tułów szczeniaka ma odpowiednie proporcje?
- Zdrowy szczeniak jest często cięższy niż na to wygląda, ale nie powinien być gruby.

::.. Żywienie ..::

Do 6 miesięcy szczenięta dostają 3 posiłki dziennie, a potem 2 do wieku 9 miesięcy. Karmienie psa 2 razy dziennie lub zredukowanie żywienia do jednego posiłku zależy częściowo od okoliczności, a częściowo od psa. Na ogół mniejsze psy jedzą lepiej, gdy dostają dwa posiłki dziennie. (Haszczaki znane są z robienia sobie głodówek, także kiedy nie je przez pewien czas, nie należy się tym nadmiernie przejmować, chyba że zaczyna być to zjawiskiem niepokojącym – wówczas najlepiej skonsultować się z lekarzem weterynarii.)

PRAWIDŁOWE PODEJŚCIE DOŻYWIENIA

Żadnemu szczeniakowi nie można stwarzać okazji do marudzenia przy jedzeniu. Należy mu pokazać pokarm i spokojnie go zostawić. Nie można oczekiwać od szczeniaka, że sam znajdzie jedzenie, gdy się je postawi. Przeznaczamy 20-30 min. na zjedzenie i zabieramy miskę. Resztki można czasem przykryć, wstawić do lodówki i podać ponownie przy następnym karmieniu, uzupełnione ewentualnie odrobiną sosu lub rosołu. I znowu zabieramy jedzenie po 20-30 min., bo zrobi się suche i bez smaku. Należy pamiętać o tym, że domownicy zawsze jedzą pierwsi, a dopiero później posiłek może otrzymać psiak.

::.. Nowy dom dla szczeniaka ..::

Najlepszym okresem do poznania rodziny jest 6-7 tydzień życia. Od tego wieku im częściej szczenię kontaktuje się z ludźmi, tym lepszy będzie jego temperament. Co ciekawe, okres 8-9 tygodni uważany jest za odpowiednik „okresu strachu” u 8-miesięcznych dzieci i w tym czasie lepiej unikać zmiany domu. Mniejsze, mniej odporne rasy oraz szczenięta, które maja się znaleźć w hałaśliwych domach z bardzo małymi dziećmi, powinny być przenoszone w wieku ok. 10 tygodni. Nie ma tu jednak sztywnych reguł.

MIEJSCE DO SPANIA

Własne legowisko jest dla szczeniaka bardzo ważnym elementem poczucia bezpieczeństwa w nowym domu. Będzie on z pewnością tęsknił za matką, rodzeństwem i poprzednim domem, więc dobrze mu zrobi posiadanie własnego „terytorium”. Pierwsze legowisko nie musi być wyszukane

- wystarczy stary koc, ubranie lub szmatka

- najlepiej przesiąknięte zapachem nowego domu.

::.. Odbiór szczeniaka ..::

Jeśli to możliwe, dobrze jest odebrać szczeniaka rano, aby miał cały dzień na przyzwyczajenie się do nas i do nowego otoczenia, zanim zostanie sam. Szczenię zachowa się spokojniej, jeśli ktoś będzie go podczas transportu do nowego domu trzymał na kolanach.
Po przybyciu do domu nie można pozwolić dzieciom za bardzo męczyć szczeniaka – on i tak będzie już zmęczony i zdezorientowany. Zaraz po przybyciu trzeba dać szczeniakowi okazje do wypróżnienia się. Naukę należy zacząć w odpowiedni sposób. Jeśli nie pada deszcz lub śnieg, bierzemy szczeniaka na dwór i pilnujemy go. W innym wypadku kładziemy kilka gazet koło drzwi wyjściowych, na których maluch będzie mógł załatwiać swoje potrzeby (do czasu kiedy będzie mógł i potrafił robić to na dworze). Większość szczeniąt powinno mieć możliwość wypróżnienia się przynajmniej co 2 godziny i po każdym jedzeniu. To zaprocentuje na późniejszym szkoleniu.
W pierwszą noc trzeba dać szczeniakowi możliwość wypróżnienia się tuż przed pójściem spać. Pierwsze noce z reguły są trudne. Stęskniony za domem szczeniak będzie niespokojny, gdy cała rodzina zniknie w łóżkach i zacznie płakać. Istnieją dwa podstawowe podejścia do tego problemu. Można ignorować jego płacz, dopóki malec się nie przyzwyczai. Nie należy karać ani krzyczeć za płacz to tylko pogłębi rozpacz malucha. Chwalimy szczeniaka po spokojnej nocy. Drugim wyjściem jest umieszczenie kojca (posłania) w naszej sypialni na kilka pierwszych tygodni. Jednak to może utrudnić późniejsze przyzwyczajanie psa do trzymania się z dala od sypialni i łóżek.

::.. Wybór obroży i smyczy ..::

Dla psów rasy Siberian husky można zakupić zwykłą obrożę – skórzaną lub z taśmy (broń Boże kolczatkę lub łańcuszek) lub szelki (należy wówczas pamiętać, że pies mając szelki chce ciągnąc i nie powinno się wówczas go za to karać – w końcu jest to rasa zaprzęgowa). Jednak dla szczeniaka najlepszym rozwiązaniem na początek będzie zwykła cienka obroża. Należy uważać aby nie była zaciśnięta zbyt mocno powinno móc się wsunąć pod nią kilka palców.
Smycze są na ogół wykonane z linki, skóry, łańcuszka, taśmy. Dla haszczaków również najbardziej polecałabym smycz z taśmy. Jeśli mamy zamiar w przyszłości biegać z psem, można sprawić sobie smycz specjalnie do tego przystosowaną, jednak na początek powinna wystarczyć zwykła smycz-taśma.

::.. Podróżowanie z psem ..::

Niektóre psy łatwo przyzwyczajają się do samochodów, ale niektóre chorują po kilkuset metrach jazdy, a inne zaczynają skakać, szczekać i wyć zaraz po wejściu do pojazdu.
Od małego szczeniaka psa należy przyzwyczajać do podróży samochodem. Jeśli nie lubi jazdy, trzeba stopniowo przedłużać podróże. Pozwólmy szczeniakowi obejrzeć stojący pojazd, aby przekonał się, że nie ma się czego bać. Weźmy go na krótkie zakupy i zostawmy z kimś w samochodzie. Musimy też wziąć ze sobą trochę papieru i upewnić się, czy szczeniak ma pusty żołądek. Gdy przeszedł już wszystkie szczepienia, można go zabierać na krótkie przejażdżki zakończone spacerem, aby samochód kojarzył mu się z miłymi przeżyciami, a nie tylko z wizytami u lekarza.
UWAGA! Przed zabraniem szczeniaka/dorosłego już psa nie należy go karmić. Zanim wsiądzie do samochodu, dobrze jest poczekać, aż załatwi wszystkie swoje potrzeby. Jeżeli wybieramy się w dłuższą podróż, co kilka godzin (2-3) pies musi wysiąść aby mieć możliwość załatwienia potrzeb fizjologicznych i „rozprostowania łap”. W czasie bardzo długich podróży należy dokarmić psa po 4-5 godzinach. Trochę jedzenia wielu psom pomaga się uspokoić.

::.. Przyuczanie szczeniaka do czystości ..::

Naukę powinno się zacząć, gdy tylko szczeniak pojawi się w domu. Ponieważ będzie on załatwiał swoje potrzeby często, na pewno zdarzy się kilka „wypadków” zanim się nauczy. Ale nie wolno go karać, gdy załatwi się w złym miejscu – mogłoby to spowodować oddawanie moczu ze strachu.
Sukces zależy od naszej umiejętności, przewidywania naturalnych odruchów, najczęściej po wysiłku, obudzeniu lub jedzeniu. Niektóre psy najpierw krążą i obwąchują podłogę. Przede wszystkim musimy się zdecydować, czy uczymy naszego szczeniaka załatwiania się na gazetę w domu czy też w ogrodzie.

NAUKA ZAŁATWIANIA SIĘ POZA DOMEM

Jeżeli większość czasu spędzamy w domu, a wyjście na dwór jest łatwe, to jest najprostsza metoda.
Trzeba wyprowadzić szczenię na zewnątrz, gdy tylko się obudzi, po każdym posiłku, po każdej aktywnej zabawie i jeśli nie wypróżniło się przez dłuższy czas, lub jeśli zauważymy sygnały, że ma zamiar to zrobić. Zamiast wynosić szczeniaka, pozwólmy mu raczej pójść z nami, ponieważ w ten sposób pozna drogę i nauczy się podchodzić do drzwi, gdy będzie chciał wyjść.

NAUKA ZAŁATWIANIA SIĘ NA GAZECIE

Jeśli mieszkamy w budynku wielorodzinnym, w domu jednorodzinnym wielopiętrowym lub nie ma nas przez większa część dnia, takie szkolenie jest najodpowiedniejsze.

A teraz cos o barrym - słynnym psie ratowniczym

Barry - słynny pies ratowniczy, bernardyn, żył w latach 1800 - 1814.
Służył w schronisku na Przełęczy Świętego Bernarda. Przypisuje się mu uratowanie ponad 40 osób - zaginionych i zasypanych przez lawiny turystów. Gdy się zestarzał i nie był już w stanie służyć, w 1812 trafił do Berna, gdzie był utrzymywany aż do swej naturalnej śmierci.
Jego ciało zostało spreparowane i wypchany Barry trafił do Muzeum Narodowego w Bernie. W 1923 roku za pomocą technik dermoplastycznych zastąpiono wypchanego Barry'ego gipsowym odlewem, wiernie oddającym jego kształt. Do dziś zajmuje honorowe miejsce w hallu Muzeum, jako pierwszy eksponat.
Po sporządzeniu odlewu, Barry'ego pochowano na cmentarzu dla zwierząt Cimetière des Chiens na tzw. Wyspie Robinsona między Asnières a Clichy, niedaleko Paryża.

Legenda o Barrym
Pomnik przedstawia go z trzymającym się jego obroży dzieckiem na grzbiecie. Napis zaś na nagrobku głosi:

* Barry z Wielkiej Przełęczy Świętego Bernarda
* Uratował czterdziestu ludziom życie
* Zabił go czterdziesty pierwszy.

Napis ten odzwierciedla legendę miejską, wedle której Barry samodzielnie uratował 40 osób, a następnie został zabity przez nieznajomego, który rzekomo wystraszył się jego groźnej paszczy.
Legendę tę podważył szwajcarski kynolog Albert Heim, przy okazji poddając też w wątpliwość motyw z uratowanym dzieckiem uczepionym obroży Barry'ego. Pierwsze wersje tej legendy pojawiły się dopiero w 1840 roku. Opisał ją zakonnik, Piotr Scheitlin, który co prawda widział Barry'ego na własne oczy, lecz inne jego prace zostały już wcześniej podważone jako nie posiadające wartości dokumentalnej konfabulacje. Historię wymyśloną przez Scheitlina powtórzył następnie pisarz Fryderyk von Tschudi w "Świecie zwierzęcym Alp".
W rzeczywistości psy uczestniczyły w wyprawach ratunkowych w grupach, nie można zatem Barry'emu przypisać samodzielnego uratowania 40 osób. Jednakże jego udział w ratowaniu turystów pozostaje bezsporny.
Nieprawdą jest też, by Barry zginął z ludzkiej ręki, wiadomo bowiem, że zmarł śmiercią naturalną.
Barry z dzieckiem na grzbiecie na starej pocztówce - przedstawienie według legendy miejskiej.

Rozmnażanie psów

U psów domowych dojrzałość płciowa pojawia się pomiędzy 6 a 12 miesiącem życia, zarówno u samców jak i u samic, choć okres ten, w przypadku większych ras, może się wydłużyć do wieku dwóch lat. Wiek dojrzewania psa określa się między jego 12 a 15 miesiącem życia. Wtedy to psy są w znacznej części bardziej dorosłe niż szczeniaki. Jak u większości udomowionych, tak i u psów udomowienie doprowadziło do podniesienia libido, a także wcześniejszego i częstszego cyklu rozmnażania niż u ich dzikich przodków.

Samice dwa razy rocznie mają płodny okres czasu, znany jako ,,okres", podczas którego jej ciało przygotowuje się do ciąży. Poziom szczytowy tego czasu samica uzyskuje, gdy jest psychicznie i fizycznie przygotowana do tego, aby przyjąć kopulację samca. Samica może zajść w ciążę już przy pierwszej kopulacji, jednakże nie jest to wskazane, gdyż pod innymi względami jest ona wciąż psychicznie i fizycznie młoda.

Większość udomowionych gatunków posiada silnie widoczne efekty doboru sztucznego. Najważniejszym z nich jest stworzenie takich warunków, aby ludzie mogli kierować rozmnażaniem psów. Jednym z zachowań zauważonych u udomowionych psów jest brak łączenia się osobników w pary, co jest z kolei naturalne dla dzikich psów.

Dużą rolę odgrywa jednak zdolność udomowionych osobników płci żeńskiej do odbywania godów w dowolnym czasie w roku, najczęściej dwa razy do roku. Długość czasu pomiędzy tymi okresami bardzo się różni między różnymi psami, ale szczególny cykl samicy jest raczej regularny i trwa przez całe jej życie. Odwrotnie jest z gatunkami nie udomowionych psów, które to doświadczają tego okresu raz w roku, zazwyczaj późną zimą.

Większość samic psów wchodzi w pierwszy okres rozrodczy pomiędzy 6 a 12 miesiącem życia, chociaż niektóre większe rasy wchodzą w niego dopiero w 2 roku życia. Jak u większości ssaków, wiek w którym suka po raz pierwszy wchodzi w okres rozrodczy, jest w większym stopniu funkcją wagi jej stałej ciała w proporcji do wagi jej ciała, kiedy jest w pełni dojrzała. Różnorodność wieku dojrzewania jest odpowiedzialna za cieczkę nie za wiek chronologiczny. Od tego czasu doświadczają okresu płodności dwa razy w roku aż do starości.

Samice z wiekiem nie doświadczają menopauzy, chociaż ich cykle stają się nieregularne, a płodność nieprzewidywalna. Psy w wieku około 7 lub 8 lat zazwyczaj nie są już brane pod uwagę, jeśli chodzi o rozród, ale wciąż pozostają płodne.

Kopulując, osobnik męski z rodziny psów początkowo pokrywa samicę od tyłu. Jest to pozycja zwana swobodnie ,,psim stylem", albo ,,na pieska". Suka będzie trzymać swój ogon na boku i pozwalać psu na stosunek, jeśli będzie na to podatna. Jeśli nie będzie, może usiąść albo się położyć, może również odejść, czyli innymi słowy- być niechętna do współpracy lub nie pozwalać na parzenie. Osobnik męski często będzie się przesuwał, starając się zaskarbić sobie względy samicy, próbując penetracji jej sromu swoim penisem. Na tym etapie penis nie jest w erekcji, ale jest wiotki i utrzymywany raczej przez małą kość wewnętrzną.

Gdy osobnik męski osiągnie poziom penetracji, będzie trzymać swoją partnerkę mocniej, a także będzie napierać szybciej. To jest ten moment, gdy podczas parzenia penis psa się wydłuża.
Psia reprodukcja jest inna niż stosunek płciowy człowieka, ponieważ penis mężczyzny wpierw się napręża, a potem wchodzi w kobietę; psy wpierw penetrują samice, potem ich penisy nabrzmiewają, a dopiero wtedy doznają erekcji.

Psy płci męskiej posiadają opuszkę żołędzi, kulisty obszar tkanki jamistej przy podstawie penisa, który więzi penisa wewnątrz pochwy suki podczas kopulacji, jako że pochwa wypełnia się wtedy krwią.

Jak tylko penis zostaje zablokowany przez opuszkę żołędzi w pochwie, samiec zazwyczaj podnosi nogę i buja nią nad grzbietem samicy, obracając się.

Parzące się psy stoją, stykając się tyłem. Penis wciąż jest uwięziony w pochwie, gdy następuje wytrysk, co zmniejsza wyciekanie nasienia z pochwy.

Po jakimś czasie, zwykle 5 - 20 minut (ale czasami dłuższym), opuszka żołędzi ,,zwalnia" penisa i pozwala parze się rozłączyć. Podczas pierwszego stosunku psy mogą być zestresowane sytuacją, w której nie mogą się rozłączyć. W związku z tym mogą próbować oddzielenia się na siłę i ucieczki. Witryny internetowe hodowców psów często sugerują, że gdy ten etap zostanie osiągnięty, wykazujące niepokój psy dobrze jest uspokajać aż do całkowitego rozdzielenia pary.
Należy zauważyć, że podobne zachowanie (czasami włączające napieranie na miednicę) występuje u dominujących samców lub obu płci. Wzrastanie dominacji, z lub bez napierania, nie powinno być mylone z dążeniem do kopulacji, gdzie napieranie zajmuje krótki okres czasu, skończony osiągnięciem ,,więzi".

Ciąża psów

Psy noszą płód około 9 tygodni od momentu zapłodnienia, chociaż długość trwania ciąży może się różnić od 56 do 72 dni. Za generalną zasadę przyjmuję się, że potomstwo ssaka będzie liczbowo o połowę mniejsze niż liczba sutków matki.

Zasadza ta ulega zmianie jeśli chodzi o zwierzęta udomowione jako że większy płód jest bardziej aprobowany ze względów ekonomicznych. Szczególnie u psów ogromna rozpiętość wielkości i kształtów odgrywa rolę w pojawieniu się zdrowych szczeniaków. Przeciętna ciąża składa się z sześciu szczeniaków, ale ta liczba może się zmieniać u różnych ras psów. Psy towarzyskie generalnie rodzą z każdej ciąży od jednego do czterech szczeniaków, podczas gdy większe rasy mogą rodzić z każdej ciąży średnio 12 szczeniaków.

Liczba szczeniąt jest także zależna od wieku i zdrowia matki, ilości spermy ojca, czasu parzenia i wielu innych czynników. Niektóre rasy mają rozwinięte pewne cechy fizyczne, które nie pozwalają im na naturalne zapłodnienie. Na przykład Bulldogi często wymagają sztucznego zapłodnienia i prawie zawsze wymagają przy porodzie cesarskiego cięcia. Jako że matka może zapewnić składniki odżywcze tylko ograniczonej liczbie płodów, ludzie muszą asystować jej przy opiece i karmieniu, kiedy z płodu pocznie się około ośmiu szczeniaków.

Sterylizacja psów

Sterylizacja zwierzęcia odbywa się poprzez usunięcie jąder osobnikom płci męskiej lub jajników i macicy osobnikom płci żeńskiej w celu uniemożliwienia prokreacji i zredukowaniu popędu seksualnego. Sterylizacja samców jest też znana jako cel redukcji ich agresywności, choć czasami tę agresywność podnosi.

Agencje kontroli nad zwierzętami w Stanach Zjednoczonych a także ASPCA (Amerykańskie Stowarzyszenie Obrony Zwierząt Przed Znęcaniem) polecają, aby neutralizować psy, u których nie życzymy sobie potomstwa, aby nie miały w przeciwnym razie niechcianych szczeniaków. W mniej rozwiniętych krajach Europy, sterylizacja psów jest mniej popularna, i w zamian właściciele decydują się trzymać je pod kontrolą, aby uniknąć niechcianej ciąży; medykamenty używane są do przerwania ciąży i pozbycia się niechcianych płodów.

W związku z nadmierną ilości psiej populacji w niektórych krajach, szczeniaki urodzone z przypadkowego zapłodnienia często zostają zabite w schroniskach dla zwierząt. Sterylizacja może również obniżyć ryzyko zachorowań wywołanych hormonami (na przykład rak sutków) a także zachowań sterowanych przez hormony.

Zmiany hormonalne będące skutkiem sterylizacji mogą być przyczyną zmian w osobowości zwierzęcia, jednakże czasami sterylizacja może się odbyć bez usunięcia organów.
W przeciwieństwie do tego, co głosi mit, pies płci żeńskiej nie koniecznie musi doświadczać cyklu godowego lub mieć szczeniaki przed sterylizacją, a pies płci męskiej nie musi doświadczyć przed sterylizacją parzenia. Mit ten jest odpowiedzialny za wiele niepotrzebnych problemów zdrowotnych i za niechciane szczenięta.

Suczki wysterylizowane przed swoim pierwszym płodnym okresem, mają znacznie mniejszą liczebność zachorowań na guza sutków niż psy, które zostały wysterylizowane po ich pierwszym okresie płodnym lub po pierwszej ciąży (1% do 22%). Suczka może zajść w ciążę podczas pierwszego okresu płodowego (co może się stać już w szóstym miesiącu jej życia) i powinna być trzymana z dala od dziewiczych osobników męskich, włączając w to jej braci z ciąży, do ukończenia czwartego miesiąca życia.

Operacje takie jak wazektomia i podwiązanie jajników są możliwe, ale nie wydają się być popularne z powodu ryzyka wystąpienia chorób.

Zachowanie psów

Psy są bardzo towarzyskimi zwierzętami, ale ich osobowość i zachowanie są bardzo zróżnicowane tak samo jak sposób ich traktowania przez właścicieli i innych osób, z którymi mają kontakt. Znęcanie fizyczne i wygłodzenie może doprowadzić do zmiany osobowości psa na naurotyczą i bardzo niebezpieczną. Zwykłe nieprzystosowanie do otoczenia może pociągnąć za sobą nieakceptowane zachowania. Nie jest czymś niezwykłym dla psa żeby zaatakować człowieka i inne zwierzęta, jakkolwiek dzieje się tak z powodu braku opieki a także niewłaściwego wychowywania przez właściciela.

Śmiech nie musi być postrzegany przez człowieka jako coś wyjątkowo, choć Arystoteles zauważył, że ,,tylko człekokształtne zwierzę się śmieje". Różnice pomiędzy śmiechem szympansa i człowieka mogą być rezultatem adaptacji, która doprowadziła ludzi do możliwości mówienia. Niektórzy psychologowie badający zachowanie twierdzą, że zdawanie sobie sprawy ze swojej sytuacji lub bycie w stanie porównania swojego położenia do czyjegoś są zalążkami śmiechu, tak więc zwierzę nie może się śmiać w taki sam sposób jak człowiek.

Psi śmiech brzmi podobnie do normalnego dyszenia. Jednakże analiza dyszenia za pomocą spektografu wykazała, że to dyszenie różni się pod względem serii częstotliwości od tego, które prowadzi do śmiechu. Kiedy ta zarejestrowana wokalizacja psiego śmiechu jest odgrywana dla psiej publiki, może zainicjować zabawę, wdrożyć pro-socjalne zachowanie, a także obniżyć poziom stresu. W badaniach, które przeprowadzili Simonet, Versteeg i Storie, obserwowanych było sto dwadzieści psich osobników.

Psy znajdujące się w przedziale wiekowym od 4 miesięcy do 10 lat były porównywane będąc w sytuacji, gdy nagranie psiego śmiechu było odtwarzane do sytuacji, gdy nie było odtwarzane. Mierzenie stresu opierało się na obserwacji dyszenia, warczenia, ślinienia się, przemieszczania, szczekania, kulenia się, robienia nagłych ruchów w przód, chęci do zabawy, siadania, rozglądania się i kładzenia się. Badania zaowocowały w pozytywne odkrycia, jako że odtwarzany psi śmiech przyniósł następujące rezultaty: znaczne obniżenie liczby zachowań wskazujących na stres, podniesienie ogona i charakterystyczny układ pyska przy próbie inicjacji zabawy, wzrost częstotliwości zachowań pro-socjalnych takich jak lizanie ust. Badanie to sugeruje, że odtwarzanie wokalizacji psiego śmiechu może uspokajać i prawdopodobnie podnieść liczbę adopcji w schroniskach.

Komunikowanie sie psów

Psia komunikacja objawia się w zróżnicowanych formach. Psy używają pewnych ruchów ciała i części ciała, a także innych wokalizacji, aby wysłać sygnały do innych psów, zwierząt i ludzi. Jest wiele podstawowych dróg komunikacji. Są nimi ruszanie uszami, oczami i ,,brwiami", ustami, głową, ogonem i całym ciałem, tak samo jak szczekanie, warczenie, skomlenie i pojękiwanie, a także wycie.

Interpretacja zwierzęcej mowy ciała
Badania wykazują, że komunikacja zwierząt jest o wiele bardziej skomplikowana niż kiedyś sądzono. Te same gesty, ruchy i zachowania mogą mieć wiele różnych znaczeń w zależności od kontekstu i innych zachowań. Tak więc generalizacje w stylu ,,X znaczy Y" są często, ale nie zawsze prawidłowe. Na przykład, nawet proste machnięcie ogonem może (w zależności od kontekstu) przekazywać wiele znaczeń takich jak:

* Podniecenie
* Niechęć
* Chęć do zabawy
* Zadowolenie
* Szczęście

Ale również takich jak:

* Niepokój
* Pytanie innego zwierzęcia lub człowieka o jego zamiary
* Zapoznanie i ocena charakteru spotkania z innym zwierzęciem
* Zapewnienie/uspokojenie (,,Mam nadzieję na przyjazną atmosferę")
* Niepewność

Uległość (przy zaniepokojeniu spowodowanym bardziej dominującym zwierzęciem)
W kombinacji z inną mową ciała, w specyficznym kontekście, wiele gestów, takich jak ziewanie, kierunek patrzenia i tak dalej, przekazuje różne znaczenia. Dyszenie może znaczyć ,,jest za gorąco", ale może także znaczyć emocjonalny niepokój lub zadowolenie. Stwierdzenie, że poszczególne czynności ,,coś znaczą" powinno być interpretowane jako ,,często coś znaczą". Tak jak i ludzie mogą się uśmiechać, tulić lub stać w szczególny sposób z wielu różnych powodów, tak samo i psy używają tych samych gestów do wyrażenia różnych rzeczy.

Dominacja i uległość

Jednym z najbardziej typowych sposobów komunikacji między psami, a także ich przekazywania informacji ludziom, jest okazywanie dominacji albo uległości. Większość psów i ich dzikich braci żyje w grupach lub stadach ze ściśle ustaloną hierarchią. Pies zwykle ulega innemu psu, który jest bardziej dominujący. Jest niezliczona ilość możliwości okazywania przez psy ich uległości zależnych od sytuacji, położenia społecznego psa, a także osobowości każdego psa. Psy dominujące są bardziej pewne siebie, podczas gdy psy ulegające są bardziej niepewne siebie. Obie te cechy są wykazywane prawie w każdym sygnale komunikacyjnym, jaki daje pies.

Ogon

To jak wysoko pies trzyma swój ogon w porównaniu z tym, jaki jest naturalny sposób trzymania ogona przez psy, może sugerować nastrój i/lub jego rangę. Im wyżej ogon jest trzymany, tym bardziej dominujący/pewien siebie jest pies; im ogon jest trzymany niżej tym bardziej pies jest uległy/niepewny siebie. Ogon trzymany prosto w górę, albo nawet lekko skrzywiony nad grzbietem, wskazuje na to, że pies jest bardzo dominujący. Jeśli sierść na ogonie jest najeżona, pies mówi, że jest gotowy i że jest w stanie bronić swojej pozycji.

Wolne, niezbyt zamaszyste machanie ogonem oznacza, że pies próbuje się czegoś dowiedzieć o osobnikach znajdujących się w pobliżu. Pies chce wiedzieć, czy obserwowany inny pies lub człowiek jest przyjazny i chce się upewnić, czego się od niego oczekuje.

Zamaszyste, szybkie machanie ogonem jest znakiem szczęścia i ekscytacji psa. Jeśli machanie jest na tyle silne, aby ogon obijał się o biodra psa, przekazywana wiadomość informuje o pewnym rodzaju uległości, która jest okazywana komuś, kogo pies uważa za przywódcę grupy.
Psy z obciętym ogonem, na przykład Dobermany, mają tendencję do problemów z komunikacją z innymi psami, jako że jego ruchy ogonem są ekstremalnie trudne do odgadnięcia.

Uszy

Pozycja uszu odzwierciedla poziom uwagi psa, a także jego reakcję na sytuację albo inne zwierzę. Podniesione uszy znaczą, że pies wykazuje dużą uwagę, podczas gdy opuszczone uszy sugerują jego negatywną, zazwyczaj nawet pełną bojaźni reakcję. Psy z opadającymi naturalnie uszami nie mogą zbyt dobrze używać tych sygnałów, jako że sygnały te wpierw zostały rozwinięte u wilków, których uszy są naturalnie sterczące. Psy rodzaju wilków, kiedy są zadowolone i szczęśliwe, trzymają uszy w pozycji horyzontalnej ku przodowi, co zostało zdefiniowane jak ,,Wilczy Uśmiech".

Pysk

Wyraz, jaki maluje się na psim pysku, może przekazywać informację o tym, w jakim nastroju znajduje się pies. Kiedy pies chce zostać sam, może ziewać (chociaż ziewanie może też oznaczać, że pies jest śpiący, zakłopotany lub zestresowany) lub zacząć się oblizywać bez występowania w pobliżu jakiegokolwiek do jedzenia. Kiedy pies jest szczęśliwy lub chce się bawić, może dyszeć, przykrywając zęby i okazując coś co czasami wygląda na wyraz szczęścia (niektórym obserwatorom może się to kojarzyć z uśmiechem), może też trzymać pysk otwarty. Wyraz pyska, który sugeruje agresję, zawiera warczenie z wargami cofniętymi tak, aby ukazać zęby. Niektóre psy jednak używają tej ,,miny" w trakcie zabawy.

Ważnym jest aby, patrzeć na całe ciało psa, a nie tylko na pysk lub ogon, zanim zadecyduje się co pies stara się nam powiedzieć. To, co z początku wydaje się zabawą, może być tak naprawdę zaproszeniem do zabawy; i na odwrót.

Oczy i brwi

Podczas gdy psy nie mają w zasadzie właściwych brwi, mają widoczny pomiędzy oczami grzebień, a niektóre rasy, takie jak Rottweiler, czy Owczarek Niemiecki, mają tam ubarwione łaty. Ruch psią brwią zazwyczaj wyraża podobne emocje do tych, jakie niesie ze sobą ruch ludzkiej brwi. Podniesione brwi sugerują zainteresowanie, a opuszczone zakłopotanie lub łagodny gniew, jedna podniesiona brew natomiast oznacza oszołomienie. Przymrużone oczy u psa tłumaczy się tak samo jak i u człowieka, jako wyraz podejrzliwości lub gniewu.

Łapy i nogi

Chociaż pies nie może operować swoimi łapami tak jak człowiek dłońmi, może ich używać nóg jako droga komunikacji. Pies może stąpać z nogi na nogę, na zmianę z lewej przedniej na prawą przednią, podczas gdy tylne nogi pozostają stabilne. Dzieje się tak, gdy pies jest podekscytowany, potrzebuje czegoś, lub chce zwrócić na siebie uwagę swojego właściciela. Pointery mają w zwyczaju unoszenia jednej nogi w górę, kiedy zwęszą w pobliży zwierzynę łowną. Takie zachowanie nie musi być rodzajem komunikacji w takim stopniu jak zastygnicie w pół-kroku, gdy naturalny instynkt psa mówi mu, że należy pozostać w bezruchu. Jest także zwyczajnym, że psy poklepują łapą lub drapią rzecz, którą chcą dostać. Wiele psów jest tresowanych tak, aby naśladować ludzki zwyczaj podawania obie dłoni, podając łapę człowiekowi, który wpierw wyciągnął swą rękę.

Głowa

Psia zdolność do okazywania min pyskiem nie jest tak klarowna jak ludzka zdolność robienia min. Jednakże psy mogą marszczyć lub wygładzać czoło, aby okazać zmieszanie lub determinację. Kiedy są zmieszane lub ciekawe podnoszą zazwyczaj powieki i przekrzywiają głowę na jedną stronę.

Oczy psa rozszerzają się, kiedy ten ma ochotę na zabawę. Niektóre psy mrużą oczy kiedy są nagradzane. Kiedy są przestraszone natomiast, ich źrenice się rozszerzają. Większość psów unika kontaktu wzrokowego po to, aby uniknąć konfrontacji. Ale kiedy są złe, lub kiedy przygotowują się do samoobrony, ich oczy zwężą się i będą śledzić dokładnie każdy ruch wroga. Kiedy obcy pies okazuje agresję, lepiej jest nie patrzeć mu prosto w oczy, ponieważ może to odebrać jako wyzwanie.

Niezestresowany pies o typowej postawie wywiesza język z pyska. Kiedy pies błaga o coś, albo kiedy jest szczególnie szczęśliwy, może ściągnąć wargi do tyłu, co będzie przypominać uśmiech. Ten pseudo-uśmiech jest normalnie okazywany tylko przy interakcji z człowiekiem i prawdopodobnie jest to zachowanie nauczone od człowieka. Pies pokazujący mocno zaciśnięte zęby i zmarszczony nos najprawdopodobniej ma zamiar zaatakować, jeśli będzie dalej prowokowany.

Psy mają doskonały słuch i potrafią układać uszy tak, aby jak najlepiej usłyszeć poszczególne dźwięki. Psy zazwyczaj podnoszą uszy, gdy bacznie słuchają i stosują się do komend. Kiedy uszy psa są ściągnięte do tyłu, może to być oznaka uległości lub strachu.

Szczekanie

Psy szczekają z wielu powodów, takich jak spostrzeżenie intruza (człowieka, psa lub innego zwierzęcia) naruszającego ich terytorium, oraz jego identyfikacja. Psy szczekają również gdy słyszą niezwykłe lub nierozpoznawalne dla nich głosy, kiedy widzą coś, co nie wydaje im się być na miejscu, albo kiedy się bawią. Szczekanie oznacza również okazywanie emocji i odczuć takich jak samotność, strach, podejrzliwość, stres i przyjemność. Szczekanie oznaczające zabawę lub przyjemność jest często krótkie i ostre, na przykład wtedy, gdy pies próbuje zachęcić jakąś osobę lub innego psa do wspólnej zabawy.

Psy generalnie starają się unikać konfliktów. Wydawane przez nie odgłosy są częścią komunikacji z innymi psami lub oznaczają doświadczanie krzywdy lub też bycie w nastroju do zabawy.
Szczekanie spokojnego lub zestresowanego psa jest przenikliwe, atonalne i powtarzające się (przeważnie staje się coraz bardziej przenikliwe, gdy pies jest coraz bardziej rozdrażniony). Na przykład pies zostawiony sam w domu i odczuwający niepokój z powodu separacji może szczekać w taki właśnie sposób.

Niektóre badania sugerują, że psy szczekają na różne sposoby zależnie od zwierząt, które są tego celem, włączając w to psy, lisy, ludzi i koty.

Warczenie

Warczenie może być używane do straszenia, zaproszenia do wspólnej zabawy lub do okazania dominacji. Warczenie powinno być obserwowane ze szczególną uwagą, ponieważ może wskazywać na dominację lub agresję. Miękkie, spokojne warczenie często sugeruje agresję; pies może być straszony i prowokowany do ataku. Intensywne warczenie, bez pokazywania zębów, może wskazywać na to, że pies ma chęć do zabawy. Zawsze należy rozważać kontekst warczenia i ćwiczyć uwagę.

Pojękiwanie i skomlenie

Psy pojękują i skomlą, aby okazać że odczuwają ból lub są przestraszone, ale także kiedy są podekscytowane, na przykład kiedy witają się z innym psem, odczuwają niechęć w stosunku do gróźb lub wyjścia na spacer. Niektóre psy mogą używać skomlenia jako środek do zwrócenia na siebie uwagi.

Wycie

Wycie zapewni dalekosiężną komunikację z innymi psami lub właścicielem. Wycie może być używane do zlokalizowania innego członka stada, do odstraszenia obcych lub do zwołania stada na polowanie. Czasami wycie psa jest odpowiedzią na przenikliwe lub głośne dźwięki, takie jak alarmy, syreny, muzyka lub śpiewanie. W Rosji wyjący pies jest uważany za zły znak; wierzy się, że wyjący pies zwęszył czyjąś śmierć w najbliższej okolicy. Czasami psy wyją słysząc trąbienie pociągu lub syrenę alarmową. Szczególnie to drugie jest źródłem czarnego humoru wśród właścicieli psów.

Mowa ludzka

Często niektóre psy mogą próbować naśladować mowę ludzką, lub są tego uczone. Ta zdolność nie wydaje się być przypisana jakiemuś szczególnemu gatunkowi, chociaż, jak powiedział treser A. J. Haggerty, ,,generalnie krótkogłowe psy- głowa szeroka z krótkim pyskiem- takie jak Buldog, są dobrymi kandydatami do tego, aby mówić. Mają przestronny otwór gębowy, co może im ułatwić produkcję niektórych dźwięków. Odkryłem, że Rottweilery znajdują się pośród najlepiej mówiących psów, co jest spowodowane kształtem ich głowy i faktem, że mają wysoki poziom energii. Teriery także potrafią dobrze mówić, ponieważ są psami w dużą energią." Najświeższe przykłady mowy psów włączają mopsa mówiącego w popularnym amerykańskim programie telewizyjnym (Late Show with David Letterman). Ten rodzaj wokalizacji nie ma ustalonego znaczenia i jest unikatowy w tej szczególnej sytuacji.

Komendy

Aport - komenda wydawana tresowanemu zwierzęciu, najczęściej psu, oznaczająca nakaz przyniesienia przez zwierzę rzuconej rzeczy (również nazywanej "aportem"), a także sama czynność przynoszenia przez zwierzę tej rzeczy.

Aport Baczność

Przynieś

Bierz go

Siad -to jedna z podstawowych komend, od której zwykle zaczyna się szkolenie. Wielu nieobeznanych z metodami szkolenia właścicieli uczy siadania poprzez naciskanie zadu psa i walczenie z nim dopóki ten wreszcie nie usiądzie. Taka metoda nie dość, że jest męcząca dla obu stron, to jeszcze bardzo spowalnia czas uczenia się psa, gdyż ten nie siada z własnej inicjatywy. Oto, jak najprościej nauczyć psa komendy "siad":

1. NAPROWADZANIE Zaopatrz się w smakołyki i kliker (jeśli szkolisz psa nie-klikerowo, wystarczą smakołyki). Stań naprzeciwko stojącego psa i zainteresuj go smakołykiem. Trzymaj go tuż przed nosem psa i przesuwaj w tył jego głowy, nad nim. Trzymaj rękę na tyle wysoko, by pies nie wykręcał głowy w bok, ale do tyłu. Aby kierować głowę za smakołykiem pies w końcu będzie musiał usiąść. Niektóre psy kombinują na początku i zamiast siadać, zaczynają się cofać. Nie zrażaj sie tym, tylko ponawiaj próby, dopóki pies nie usiądzie. Jeśli jest bardzo upart w cofaniu się - ustaw go tak, by miał za zadem ścianę lub inną przeszkodę. Gdy tylko pies usiądzie kliknij i natychmiast pochwal i nagródz psa smakołykiem. Jeśli nie używasz klikera, po prostu wypowiedz pochwałę (np. "dobry pies") w momencie, w którym pies usiądzie i jak najszybciej daj smakołyk. Jeśli używasz klikera - ważne, by kliknąć dokładnie w momencie, w którym zad psa dotknie ziemi i błyskawicznie dać smakołyk (zanim wstanie). Pamiętaj jednak, że jeśli już kliknąłeś, to MUSISZ psa nagrodzić, niezależnie od tego, czy wciąż siedzi. Powtarzaj ćwiczenie kilka razy, aż pies nie będzie kombinował z cofaniem, wykręcaniem głowy itp. Najlepiej zrób kilka pięciominutowych sesji. Podczas tych sesji nie wypowiadaj żadnych komend i mów tylko w celu pochwalenia psa, gdy już usiądzie.

2. KOMENDA GŁOSOWA Czas wprowadzić komendę głosową. Prowadź dalej te same ćwiczenia, z tym że dodatkowo wypowiedz hasło "siad" jednocześnie z cofaniem smakołyka za głowę psa. Ważne, by było to jedno, niepowtórzone słowo. Wyraźne i spokojne. Celem tego ćwiczenia jest uzmysłowienie mu, że powinien usiąść nie tylko na znak ręką, ale na smakołyk. Powtarzaj to ćwiczenie w kilku następnych sesjach.

3. DOPRACOWANIE KOMENDY OPTYCZNEJTen ruch ręką, który wykonywałeś do tej pory jest początkiem komendy optycznej na "siad". Komenda taka ma zwykle dwa warianty, z których możesz sobie wybrać jeden, do którego będziesz teraz stopniowo dążył: - podniesienie prostej ręki do góry. - podniesienie dłoni do mostka (ten drugi wariant jest bardziej subtelny dla obserwatora). Pies,który do tej pory zrozumiał to, czego od niego oczekujesz, będzie teraz "wyprzedzał" Twoje ruchy. Po co ma czekać, aż Ty przesuniesz rękę do tyłu? Przecież on już dokładnie wie, że chcesz, aby usiadł. Dlatego możesz stopniowo redukować ruch ręki. Skracaj go powoli, nie trzymaj już ręki tak nisko i generalnie - stoponiowo dążyj do tego, by Twoja komenda optyczna wyglądała tak, jak wybrany przez Ciebie wariant. Przez cały czas wspieraj się komendą głosową.

4. ROZRÓŻNIANIE KOMEND OPTYCZNEJ I GŁOSOWEJZ czasem, kiedy pies będzie błyskawicznie siadał na połączoną komendę głosową ("siad") i optyczną (ręka do góry lub do mostka), możesz zacząć ćwiczyć z nim reagowanie na odosobnioną komendę optyczną lub samodzielną komendę głosową. Na początku pierwszej sesji wydaj obie komendy na raz i nagródź psa. Kolejnym razem wydaj już tylko komendę głosową. Jeśli pies usiądzie - nagródź go i kontynuuj wydawanie tylko komendy głosowej. Jeśli nie zareaguje - powtórz obie konedy na raz i znów wróć tylko do głosowej. Analogicznie postępuj podczas sesji, w których chcesz wykszatłcić komendę optyczną.

Leżeć (waruj) - Gdy pies już potrafi siadać, czas na naukę warowania. To z pozoru prosta komenda, jednak często sprawia pewne problemy. Oczywiście wykluczamy siłowe przygniatanie psa do ziemi..

1. POZYCJA WYJŚCIOWA I NAPROWADZANIE Najlepiej uczyć psa warowania z pozycji "siad". Jak zwykle - zaopatrz się w smakołyki i kliker oraz psadź psa naprzeciwko siebie. Teraz zainteresuj go zmakołykiem trzymanym w palcach i przesuwaj dłoń ku dołowi. Ważne, by współpracować z ruchem głowy psa: jeśli pies wstaje, prowadź rękę ruchem bardziej w stronę "od psa" , czyli ku sobie. W rezultacie pies powinien wreszcie zawarować (tak mu będzie wygodniej sięgnąć po smakołyk). Jak tylko łokcie psa dotkną ziemi - w tym samym momencie kliknij i zaraz potem daj psu smakołyk. Dobrze będzie, jeśli będziesz siedział lub kucał - dzięki temu pies nie będzie musiał unosić się po zmakołyk i dostanie go jeszcze w pozycji "waruj". Jeśli nie posługujesz się klikerem - po prostu pochwal i nagródź psa, jak tylko zawaruje.

2. MOŻLIWE PROBLEMY Często, podczas naprowadzania na "waruj" pies zaczyna wstawać. Jest to naturalna reakcja, gdy samkołyk wędruje za blisko klatki piersiowej psa i ten po prostu musi wstać, by do niego sięgnąć. W takim przypadku po prostu przerywaj ćwiczenie, sadzaj psa i powtarzaj wszystko od początku, aż do skutku. Jeśli problem powtarza się często, spróbuj zablokować zad psa ręką (lub z pomocą drugiej osoby). Ważne jednak, by nie naciskać na zad póki pies siedzi. Raczej trzymaj rękę w pogotowiu, gdyby próbował się unosić.

3. WPROWADZENIE KOMENDY GŁOSOWEJ I DOPRACOWANIE KOMENDY OPTYCZNEJ Kiedy już pies będzie współpracował i warował za każdym razem, gdy go o to poprosisz za pomocą naprowadzania smakołykiem, wprowadź komendę "waruj" jednocześnie z ruchem ręką ku dołowi. Za każdą sesją redukuj ruch ręką - tak, by docelowo był on zwykłym wyprostowaniem ręki ku dołowi. Unoś się też stopniowo - końcową komendę optyczną będziesz wydawał na stojąco. Oczywiście - nagródź psa za wykonanie polecenia. Powtarzaj to ćwiczenie przez kilka sesji. Po jakimś czasie zacznij pracować nad samą komendą głosową: pierwsze ćwiczenie w sesji poprowadź za pomocą obu komend, ale już w następnym posłuż się tylko hasłem "waruj". Jeśli pies nie reaguje - wspomóż się znowu RAZ komendą optyczną i znów wróć do TYLKO komendy głosowej. Analogicznie postępuj z wypracowaniem samodzielnej komendy optycznej.

4. CZEGO UNIKAĆ- Nie wypowiadaj komendy więcej niż raz - nawet, jeśli pies długo się waha. W takich wypadkach pomóż raczej naprowadzeniem lub cmokaniem. - Nie rozpraszaj psa innymi komendami - nie mów więcej, niż wymaga tego ćwiczenie (komenda i pochwała). Nie prowadź długich sesji i zawsze kończ je sukcesem. - Nie wymagaj od psa od razu najpoprawniejszego warowania (pies leży symetrycznie, nie układa zadu na jedną stronę, ma równoległe, proste przednie łapy). Na początku przyjmij, że na komendę "waruj" pies po prostu musi zadem i łokciami dotykać ziemi). - Nie bądź niecierpliwy - jeśli pies nie reaguje na komendę głosową, mimo, że niedawno jeszcze reagował, wspomóż się komendą optyczną. - Nie spiesz się - daj psu czas na "wymyślenie" ruchu. Jeśli po raz pierwszy użyjesz komendy TYLKO głosowej, poczekaj parę sekund, aż pies zawaruje

Noga - Każdy pies towarzyszący powinien umieć chodzić przy nodze. Jest to przede wszystkim ogromne ułatwienie, gdy wychodzimy z psem na spacer czy na miasto. Jeśli nie mamy opanowanej tej komendy, nawet pies na smyczy może nas ciągnąć, pałętać się między nogami czy zachodzić nam drogę. Chodzenie przy nodze nie zastąpi co prawda smyczy, gdy poruszamy się w niebezpiecznym otoczeniu, takim jak okolice ruchliwych ulic, przejścia dla pieszych czy zatłoczone miejsca, ale zdecydowanie pomoże zarówno człowiekowi jak i psu w swobodnym przemieszczaniu się.
Ponadto – chodzenie przy nodze jest podstawą wielu figur tanecznych w dyscyplinie tańca z psem jak i początkiem dla innych ciekawych sztuczek. Pomaga nawiązać kontakt z psem, wykształcić współpracę z człowiekiem i uregulować panującą w stadzie hierarchię, w której to człowiek prowadzi psa i decyduje o kierunku ruchu.

NAPROWADZANIE
Zacznij od tego, by zachęcić psa do podążania za trzymanym w lewym ręku smakołykiem. Niektórzy trzymają smakołyk od razu w prawej ręce, ale to może spowodować, że pies będzie zachodził człowiekowi drogę i utrudniał ruch lewej nogi a nam chodzi o to, by pies szedł obok przewodnika – a dokładnie tak, by jego głowa lub łopatka był na wysokości lewej nogi pana.
Idź energicznym ruchem do przodu i gdy tylko głowa lub łopatka psa będzie tuz obok Twojej nogi – kliknij i daj psu smakołyk. Nie musisz się przy tym zatrzymywać. W końcu pies będzie cały czas szedł przy Tobie. Najpierw nagradzaj psa często a z czasem redukuj częstotliwość klikania. Na początku jednak klikaj praktycznie co chwilkę, jeśli pies tylko utrzymuje odpowiednią pozycję.

PROBLEMY:

Pies niechętnie za mną podąża. Zostaje z tyłu. Duże efekty przynosi mocniejsze rozróżnienie czasu treningu od zwykłego przebywania z psem. Skróć sesje treningowe, zachowuj się podczas nich żywo i wesoło, przygotuj naprawdę smaczne nagrody dla psa. Gdy natomiast kończysz trening, stawaj się nagle spokojny i ignoruj obecność psa. Dzięki temu pies będzie bardziej ożywiony podczas pracy. Może ci tez pomóc używanie zabawki jako nagrody. Ponieważ jednak nagradzanie psa zabawką nie jest wygodne podczas treningu opartego na częstym nagradzaniu psa – nagradzaj go zabawką sporadycznie, co pewien czas. Spróbuj też zwiększyć psi apetyt na smakołyki poprzez ominięcie jednego posiłku przed treningiem.

Pies wyprzedza przewodnika. Trzymaj smakołyk w lewym ręku i, jeśli pies Cię wyprzedza, przesuwaj smakołyk za niego. Powinien wtedy zwolnić kroku, by móc dosięgnąć smakołyk. Kiedy tylko będzie na odpowiedniej pozycji – kliknij i nagródź.

Pies nie jest skupiony na przewodniku. Ogląda się na boki, odchodzi. Postaraj się urozmaicić trening i sposób chodzenia. Ćwicz na otwartej przestrzeni i co parę kroków, niespodziewanie zmieniaj kierunek i tempo ruchu. Nie mogą to być jednak zbyt ostre skręty i nie możesz tracić psa z oczu. Cały czas zachęcaj go do skupienia się na smakołyku poprzez cmokanie czy lekkie machanie ręką.

SPOSÓB CHODZENIA
Jeśli dysponujesz dużym terenem do nauki, najlepiej, byś szedł po linii prostej. Jeśli natomiast uczysz psa np. w domu, możesz robić szerokie koła tak, by pies szedł po Twojej zewnętrznej.
Wielu właścicieli popełnia błąd w tempie chodzenia i porusza się bardzo wolno. W rzeczywistości jednak najskuteczniej zachęcisz psa do towarzyszenia Ci, jeśli przyspieszysz kroku. Jeśli pies zostaje w tyle to zamiast zwalniać i czekać na niego, przyspiesz i zacznij zachęcać go do podbiegnięcia za pomocą cmokania, klepania się po nodze czy machania smakołykiem. Oczywiście nie wymagaj od małego psa zbyt szybkiego tempa, ale też nie doprowadzaj do sytuacji, w których pies musi się zatrzymywać.

KOMENDA
Gdy już pies chętnie chodzi przy Twojej nodze, możesz wprowadzić komendę „noga”. Wypowiadaj ją zawsze w momencie, w którym ruszasz z miejsca. Pamiętaj też, by zawsze nagrodzić psa za pierwsze dojście do odpowiedniej pozycji po komendzie. Tym sposobem pies skojarzy, że gdy tylko słyszy słowo „noga”, dostanie smakołyk w pozycji z lewej strony przewodnika. Nie zapominaj o nagradzaniu psa w trakcie chodzenia przy nodze, nawet, jeśli już robi to chętnie i energicznie. Dopóki nie wypracujesz wszystkich elementów ćwiczenia, pies powinien być przez cały czas pozytywnie motywowany.
Kolejnym elementem ćwiczenia, który pies powinien opanować, jest odpowiedni sposób zajęcia pozycji po komendzie „noga”. Najwygodniejszym dla psa sposobem, by stanąć obok ciebie jest obiegnięcie człowieka z jego prawej strony, za plecami oraz zatrzymanie się przy lewej nodze. Aby nauczyć tego psa, zacznij od pozycji, w której stoicie z psem naprzeciwko siebie. Następnie, trzymanym w prawym ręku smakołykiem poprowadź psa tak, by okrążył Cię z Twojej prawej strony. Gdy pies tylko znajdzie się przy twojej lewej nodze – kliknij i daj mu smakołyk. Bardzo istotne jest to, żebyś kliknął odpowiednio wcześnie. To znaczy – w momencie, w którym pies jeszcze „wychodzi z zakrętu” za twoimi nogami. W końcu chcesz psa nauczyć odpowiedniego przychodzenia do nogi – nie już przy niej bycia. Powtarzaj to ćwiczenie dopóki naprowadzanie psa smakołykiem nie będzie już niezbędne, by pies wybrał odpowiednią drogę przychodzenia do Twojej nogi. Kiedy już będzie wam to szło gładko, możesz zacząć lekko utrudniać ćwiczenie, wołając psa z coraz większej odległości – a potem – z coraz to innej pozycji początkowej.

Pamiętaj o tym, że komenda „noga” wymaga od psa długo trwającej akcji i to ty powinieneś decydować o ty, kiedy pies jest z tej komendy zwolniony. Dlatego po każdym zakończonym ćwiczeniu zwalniaj psa z komendy. Najlepiej używać do tego komendy „biegaj” połączonej z luźnym wymachem jednej ręki do przodu, po których to powinieneś przestać interesować się psem, schować smakołyki i stać się na powrót „nudnym” człowiekiem. Po krótkim czasie pies zrozumie, że to hasło jest dla niego znakiem, że już nie musi iść przy nodze. Jeśli zaniedbasz ten element, możesz doprowadzić do tego, że pies będzie nagle sam kończył wykonywanie chodzenia przy nodze w późniejszych etapach nauki.

ZATRZYMYWANIE
Pozycją, którą powinien przyjąć pies, gdy przewodnik zatrzymuje się, jest „siad”. Bardzo łatwo jest tego psa nauczyć. Można po prostu za każdym zatrzymaniem wydawać psu komendę „siad” i nagradzać za nią. Wkrótce komenda głosowa stanie się zbędna i pies będzie reagował na samo zatrzymanie się przewodnika. Ta metoda jednak niepotrzebnie miesza psu dwie komendy. Wystarczy po zatrzymaniu nakierować psa smakołykiem na pozycję siedzącą (w ten sam sposób, w jakiej uczyliśmy siadania, jednak nie zmieniając pozycji obok psa) i wtedy kliknąć oraz nagrodzić psa.

Podczas tego etapu nauki można zrezygnować z nagradzania psa za samo chodzenie przy nodze, wystarczy, jeśli będziemy nagradzać siadanie, gdy tylko stajemy w miejscu. Najprościej jest prowadzić dynamiczny trening polegający na przechodzeniu kilku do kilkunastu szybkich kroków na przemian ze zdecydowanym zatrzymywaniem się. Dzięki takiej dużej częstotliwości zatrzymań, pies będzie wciąż motywowany do pracy nagrodami i będzie się starał utrzymywać pozycję przy nodze przewodnika, aby jak najszybciej wykorzystać okazję do zjedzenia smakołyka przy zatrzymaniu.

Nie wymagajmy od razu od psa siadania blisko człowieka. Na początek wystarczy, że pies będzie siadał na wysokości naszej nogi (nie z przodu, nie z tyłu, ale obok). Większość psów, ucząc się tego elementu, siada trochę skosem lub nawet prostopadle do człowieka, co jest naturalnym efektem chęci skierowania ciała w stronę nagród i przewodnika. Aby tego uniknąć, po każdym zatrzymaniu trzymajmy smakołyk przed psim nosem tak, by zachęcić psa do siadu w tej samej pozycji, w której szedł – to jest równolegle do kierunku ruchu. Jeśli zad psa mimo wszystko za bardzo oddala się od przewodnika, poprowadźmy smakołyk po lewej stronie głowy psa tak, by ten powrócił zadem na odpowiednie miejsce.

PROBLEMY:

Wciąż nie potrafię nakierować psa tak, by siadał równolegle do kierunku ruchu. Przeprowadź z psem dokładnie ćwiczenie świadomości zadu. To powinno rozwiązać ten problem.

ZMIANY KIERUNKU I SKUPIENIE NA PRZEWODNIKU

Pora, by pies nauczył się skręcać przy tobie. Wróć do klikania i nagradzania psa podczas chodzenia a nie tylko przy zatrzymaniu. Przy okazji wprowadź wymóg patrzenia na Ciebie – a nie na smakołyk trzymany w ręku. W tym celu zacznij trzymać smakołyk na wysokości klatki piersiowej tak, by pies, patrząc na niego, miał głowę skierowaną w okolice Twojej twarzy. Trzymaj nagrodę tak, by jej nie widział i klikaj za każdym razem, gdy złapie z tobą choćby najmniejszy kontakt wzrokowy.

Zacznij ćwiczenie od chodzenia łagodnymi łukami w obie strony. Potem wprowadź mocniejsze skręty w prawo. Są one dla psa łatwiejsze niż skręcanie w lewo.

ZMIANA KIERUNKU O 180 STOPNI W LEWO ZA PRZEWODNIKIEM

To wbrew pozorom bardzo łatwy manewr. Zanim zaczniesz go ćwiczyć, naucz się, jak stawiać kroki, aby były dla psa jasnym znakiem do okrążenia cię. Gdy idziesz do przodu, postaw lewą nogę zwyczajnie, na wprost, po czym dostaw prawą tak, by stworzyła mniej więcej literę „T” wraz ze śladem lewej. Potem podnieś lewą i postaw ją już w przeciwnym kierunku ruchu. Gdy sam opanujesz kroki, możesz zacząć ćwiczyć wraz z psem.

Podczas wykonywania zmiany kierunku trzymaj smakołyk w prawej ręce, przed nosem psa. Następnie poprowadź go za smakołykiem tak, by pies przeszedł za Twoimi plecami jednocześnie z tobą wykonującym pół-obrót i zakończył manewr ponownie przy Twojej lewej nodze, kiedy już będziesz stał przodem w przeciwnym kierunku.

Na początku klikaj psa już w momencie, w którym jest za Twoimi plecami. Nie rób tego za wcześnie. Chodzi o to, by wasze wzajemne położenie końcowe nie różniło się od początkowego. Gdy pies znajdzie się przy lewej nodze – daj mu nagrodę.
Powtarzaj to ćwiczenie, stopniowo opóźniając moment kliknięcia aż do chwili, w której pies znajdzie się w prawidłowej pozycji.

Such psa

Ludzkie ucho nie wyłapuje dźwięków, które słyszalne są dla zwierząt. Na przykład u psa zakres słyszalnych dźwięków waha się w granicach od 15 do 40 000 Hz, zaś u człowieka zakres ten wynosi 16 - 20 000 Hz. Ponadto psy lepiej słyszą dźwięki o wyższej częstotliwości, dlatego też często komunikacja pomiędzy psem a człowiekiem odbywa się za pomocą specjalnego gwizdka.

Zdolność, zmysłu psa i wilka

Pies i wilk są doskonałymi łowcami; są wytrwałe, cierpliwe, inteligentne i szybkie. Przede wszystkim są to stworzenia stadne, posiadające dume, wyniosłe i skłonne żyć samotnie. Jasno to widać po zachowaniu dzikich psów żyjących w stadzie. Podczas gdy stado współpracuje przy polowaniu, stare osobniki, które nie biorą w tym udziału, pomagają tym, że zajmują się pilnowaniem młodych.
Rodzina psowatych jest wysoko wyspecjalizowana. Wszechstronne dopasowanie ich członków wraz z wyspecjalizowanym ciałem były głównymi faktorami, które umożliwiły tym zwierzętom przeżycie na całym świecie. Tak samo ważne są ich społeczne zwyczaje i reguły współżycia, które liczą się w przypadku dingo czy wilka, tak jak dla chihuahua'y czy cocker spaniela. Psowate mają zmysły jak człowiek, ale różnią się wyraźnie zastosowaniem. Jest to spowodowane różnymi potrzebami, które mieli przodkowie psa i przodkowie człowieka.
Węch psów i wilków jest bajeczny. Mimo różnic między rasami psów i także i rasami wilka, ich węchowe możliwości są i tak milion razy lepsze od ludzkich. Lepszy węch mają tylko węgorze. Motyle mają węch przybliżony do psiego, ale mogą go stosować na większe odległości. Psy są wrażliwsze niż najdoskonalszy czytnik. We Francji i we Włoszech używane są do szukania trufli rosnących na głębokości nawet 30 cm pod ziemią, a w Holandii i Dani szukają nieszczelności w rurach gazowniczych. Na całym świecie psy używa się przy szukaniu materiałów wybuchowych, narkotyków i ludzi przysypanych lawinami lub gruzami po trzęsienach ziemi. Jak to jest możliwe?



Gdy molekuła jakiegoś środka chemicznego wraz z powietrzem trafi na nabłonek węchowy w nosie psa, impulsy nerwowe prześlą tą informacje to dodatkowej cześci mózgu. To centrum węchowe jest u psa dużo lepiej rozwinięte niż u człowieka i o wiele większe. Nabłonek węchowy w nosie dorosłego człowieka ma wielkość około 3 cm2, podczas gdy w nosie przeciętnego psa zajmuje powierzchnie 130 cm2 i składa się z fałd, które oddzielają zapach od wdychanego powietrza. Ta struktura dopasowuje się długiej kufie i nosowi psa. Nabłonek węchowy psa ma także wiele więcej komórek węchowych niż to ma miejsce u człowieka. My mamy 5 milionów, jamnik około 125 milionów, foxterier 147 milionów a owczarek niemiecki 220 milionów. Wilgotny pysk pomaga psu przy węszeniu; wilgoć łączy się z molekułami zapachu, prowadzi do ich zetknięcia z nabłonkiem węchowym, który także czyści ze starych zapachów. Także ciemny pigment pomaga, ale jak, tego jeszcze nie wiadomo. Jako dowód można wziąść czarny pysk niedźwiedzia polarnego, mimo że czarna barwa dla doskonale maskującego się niedźwiedzia jest niewygodna i mimo, że przy polowaniu na foki niedźwiedź musi przykrywać nos lapą. Pigment nie znajduje się w komórkach węchowych, ale je otacza. Także nabłonek w nosie psa jest ciemny, co bez wątpienia pomaga polepszeniu węchu. Psy używane do tropienia wykorzystują to, że pot każdego człowieka jest tak samo indywidualny jak odcisk jego palca. Pies jest w stanie rozpoznać zapachowy odcisk osoby i kieruje się tym, że z upływem czasu część zapachu wyparowuje. To umożliwia mu stwierdzić już po kilku metrach, jak zmienia się zapach i w którym kierunku szła tropiona osoba. Wcześniej uczeni myśleli, że ludzie mają specjalne komórki potowe miedzy palcami, które produkują pot o innym składzie niż te znajdujące się na innych miejscach stopy. Psu wystarczy wtedy powąchanie jednego odcisku, by wiedzieć, w którym kierunku ustawiony był czubek nogi. Tą teorie obalił jednak eksperyment, przy którym osoby układające ślad, poruszały sie do tyłu.
Słuch psowatych jest doskonały, nawet jeśli jedne drapieżniki słyszą lepiej od innych. Wilki i większość ras psów ma duże małżowiny uszne. Porusza je siedemnaście mięśni, które umożliwiają ich ustawianie i kierowanie tak, aby wychwytywały i rejesterowały źrodło każdego dźwięku. Słuch psa może rejestrować 35 000 herców (w porównaniu z 20 000 herców u człowieka i 25 000 herców u kotów). Oznacza to, że pies słyszy dźwięki, które są daleko poza granicami możliwości ludzkiego ucha. Słuch psa jest tak wrażliwy, odróżni dwa zegary, gdy jeden z nich tyka sto razy, a drugi sześćdziesiątdziewieć razy na minute. Pies może tak ustawić swoje wewnętrzne ucho, że z dużego szumu może wyseparować dźwięki, które chce słyszeć.
Dotyk psowatych jest w porównaniu z ludzkim stosunkowo mało rozwinięty. Prawdopodobnie wynika to z tego, że przodkowie człowieka, roślinożerni naczelni, przy pomocy dotyku wybierali jedzenie z tego co leżało przed nimi. W odróżnieniu od nich psowate były mięsożercami, które tropiły zwierzyne i żywiły się tym, co upolowały.
Optyka u psowatych jest dobrze rozwinięta do łowienia małych, ruchliwych zwierząt. Wzrok nie jest jednak ich głównym zmysłem używanym przy polowaniu i z tego powodu nie widząprzedmiotów nie poruszających się. Wiadomo, że pies nie widzi całej skali barw jak człowiek i widzi przede wszystkim kolor czarny, biały i różne odcienie szarości, co jest oczywiście znaczną wygodą przy polowaniu po zmroku.
Tak samo jak koty, psowate są także bardzo wrażliwe na wibracje. Psy są w stanie przewidzieć trzesienie ziemi, często na wiele dni przed tym, zanim człowiek jest w stanie zarejestrować jakiekolwiek drgania ziemi. Interesujące jest, że psy reagują na wszystkie trzęsienia ziemi; rejestrują nawet do 150 000 nieszkodliwych ruchów, które mają miejsce co roku, ale nie są wykrywane.

Jak pielęgnować sierść naszego pupila ?

Psy w odróżnieniu od kotów nie spędzają kilku godzin dziennie na pielęgnacji swojego futerka. Ale czy oznacza to, że nie są czyściochami? Prawdę mówiąc psy mają inne gusta higieniczne niż koty i ludzie. Dla nich najlepszym zabiegiem higienicznym jest wytarzanie się w czymś co dla nas ludzi, zapewne dla kotów też, jest wręcz odrażające w zapachu. Niestety każdy z nas, który kiedykolwiek wybrał się z swoim pupilem na łąkę, do lasu czy parku padł ofiarą niemiłej niespodzianki. Niestety takie są przywileje naszych milusińskich i nie pozostaje nam nic innego jak wziąć sprawę w swoje ręce i dbać o zdrowy wygląd sierści naszego pas. Salony dla psów oferują pełen asortyment zabiegów pielęgnacyjnych dla naszego pupila (kąpiele, strzyżenie, trymowanie, pielęgnacja pazurów), jednak część z nas decyduje się na domowe zabiegi pielęgnacyjne. Różne rasy, o różnej sierści wymagają zróżnicowanych zabiegów pielęgnacyjnych. Rasy długowłose wymagają szczotkowania i czesania minimum trzy razy w tygodniu. Psy o gęstej sierści wymagają wyczesywania martwej sierści przynajmniej raz w tygodniu, co ograniczy linienie i wypadanie sierści na dywany i meble. Psy o krótkiej sierści wymagają najmniej uwagi, wystarczy wyszczotkować je raz w tygodniu, aby utrzymać skórę i włosy w dobrej kondycji. Czesanie psa wymaga odpowiedniej techniki i profesjonalnego sprzętu. Do czesania psów o miękkiej, jedwabistej sierści należy stosować grzebienie o szerokim rozstawie, które umożliwiają również usuwanie z sierści pasożytów. W sklepach zoologicznych można kupić specjalny grzebień i zróżnicowanej długości zębów, długie wyrywają martwe włosy z podszerstka, a krótkie usuwają te, które wypadły. Jest to bardzo dobry grzebień do usuwania sfilcowanie sierści. Ważnym elementem pielęgnacji psa jest również kąpiel, która pozwala utrzymać świeżą sierść o ładnym wyglądzie. Psy małych ras kąpie się częściej, średnio raz w miesiącu, duże rasy należy kąpać 2-3 razy w roku. Częstsze kąpiele mogą powodować podrażnienia skóry, poza tym dochodzi do zmycia warstwy lipidowej, która w naturalnym sposób natłuszcza sierść i chroni ją przed wsiąkaniem wilgoci. Jeżeli pies wymaga częstych kąpieli, należy jego dietę dodatkowo wzbogacać w kwasy tłuszczowe, szczególnie omega, które wspomogą produkcję naturalnych emolientów skóry. Minimum raz w tygodniu należy sprawdzać sierść psa, czy nie zalęgły się w niej pchły i inne pasożyty np. kleszcze. Szczególnie ważna jest ochrona przed pchłami, na które psy co raz częściej mają uczulenie i kleszczami, szczególnie u psów mieszkających na wsi, blisko lasów i łąk. Należy również pamiętać o tym, że na dobrą kondycję sierści i skóry wpływ ma dieta. Nie należy karmić psa resztkami ze stołu. Większość suchych karm jest pod względem dobrze zbilansowana i zawiera wszystkie niezbędne mikro i makroelementy, aby utrzymać psa w dobrej kondycji. Często podstawowym objawem złej diety jest świąd skóry, wtedy należy zmienić dietę lub drogą eliminacji wykluczyć składnik, który najmniej odpowiada naszemu psu. Oprócz czesania i kąpieli należy pamiętać również o dbaniu o czystość uszu i odpowiednią długość pazurów. Uszy w zależności od rasy należy czyścić raz na dwa tygodnie, częściej u psów zwisłouchych. Najlepiej wykonywać ten zabieg przy pomocy oliwki dla dzieci i wacików. Częstotliwość obcinania pazurów zależy od stopnia ich ścieralności i trybu życia psa. Typowe ?kanapowe? nie mają z reguły szansy na prawidłowe ścieranie pazurów na twardej powierzchni, natomiast psy podwórkowe rzadko wymagają tego typu zabiegu.

Dalmatyńczyk

Brązowe ubarwienie dalmatyńczyka

Budowa ciała ...

Budowa ciała psów ktore mialy sie odznaczac szybkoscia (charty) rozni sie wyraznie od budowy tych psow od ktorych wymagana jets w pierwszym rzedzie sila (bernardyn, rottveiler czy dog). Skolei krotkonogie psy mysliwskie, uzywane do polowan na zwierzeta w norach, maja inna budowe ciala niz wystawiajace i aportujace. Psy ras malych i karlowatych, z uwagi na budowe swego ciala w neiwielkim stopniu podobne sa do wilka. Dorodny pies jest zawsze odbiciem cech typowych dla danej rasy: godności z jej wzroste, spokoju, czujności. Pies taki powinien miec : usposoboienie filozoficzne lub nerwowe, powinien byc ognisty lub potulny. Harmonia psiego ciała doskonale widoczna jest wtedy kiedy pies jets w ruchu (w chodzie, w kłusie, w galopie) Psy należą do drapieżników polująchych w ruchu i pod tym względem można je podzielić na następujące grupy :

- Psy galopujące (charty) ogólny kształt ciała zbliżony do prostokąta, kończyny proste, grzbiet łukowaty silnie umięśniony. W tym psie wszystko jets jakby długie i wąskie

- Psy kłusujace (do nich zaliczamy owczarki niemieckie) ogólna sylwetka lekko wydłużona, kończyny silniejesze niż u psów galopujących, lekka i sprężysta budowa ciała pozwalająca na skradający chód, a także galop :

Galopujący owczarek niemiecki

-Psy silne (należą do nich rottwailery, bernardyny, dogi niemieckie itd.) ciało przysiadziste, tłów szeroki, silny klatka piersiowa beczkowata , grzbiet krótki i szeroki. Masywna głowa na krotkiej szyi.przód ciala nieco wyższy niż tył (zad) kończyny tylne wygięte.

Inne psy silne :

Doberman

Dog niemiecki

Bernardyn

Budowa anatomiczna owczarka niemieckiego

1. Kość nosowa

2. Szczęka

3. Kość czołowa

4. Kość potyliczna

5. Łuk jarzmowy

6. Żuchwa

7. Oczodół

8. Pierwszy krak szyjny - Atlas

9. Szósty krąg

10.Pierwsze żebro

11. Dwunaste żebro

12. Trzynaste --

13. Mostek - częśc początkowa

14. Mostek - część końcowa

15. Trzeci wyrostek kolczywy piersiowy

16. Trzynasty wyrostek kolczywy piersiowy

17. Pierwszy wyrostek kolczywy lędźiowy

18. Siódmy wyrostek kolczywy lędźwiowy

19. Kość krzyzowa

20. Kręgi ogonowe

21. Łopatka

22. Kość ramienna

23. Kość promieniowa

24. Kość pzredramienna (kość łokciowa i promieniowa razem)

25. Nadgarstek

26. Śródręcze

27. Palce pzredniej kończyny

28. Miednica

29. Staw biodrowy

30. Kość udowa

31. Rzepka kolanowa

32. Kość piszczelowa

33. Kość podudzia (kość strzałkowa i piszczelowa razem)

34. Staw skokowy

35. Sródstopie

36. Palce tylnej kończyny

Pies

Uzębienie psa ...

Psy należą do zwierząt drapieżnych, zwanych również mięsożernymi i mają uzębienie nadające się zarówno do chwytanie, trzymania i duszenia zdobyczy. Do tych czynności pies używa zębów siecznych, kłów (zębów chwytnych) oraz zębów przedczonowych. Właściwie zęby trzonowe służą do miażdżenie kości. Dorosły pies ma łącznie 42 zęby, uzębienie mleczne u szczeniąt liczy zaledwie 28 ząbków. Zęby szczęki górnej (oprócz zębów trzonowych) wysunięte są przed zewnętrzne powiechrznie zębów żuchwy. W wyniku hodowli niektórych ras psów wytworzył się zgryz przedni albo dolny. U psów ze zgryzem przednim dolne siekacze wysunięte są przed górne, a u psów ze zgryzem dolnym - dolne siekacze leżą znacznie w tyle w stosunku do górnych i częściowo dotykają podniebienia.

Narządy wewnętrzne ...

Podobnie jak uzębienie, przewód pokarmowy psa dostosowany jest do jego mięsożernego trybu życia. Żołądek psa jest znacznie mniejszy w porównaniu do zwierząt roślinożernych, które odrzywiają się głównie trawami i ziołami, a długość całego pokarmu przewodowego jest znacznie mniejsza. Serce zdrowego psa przystosowane jest do znacznie dużego wysiłku, nie wraca jednak do spokojnej pracy tak szybko jak serce wilka. Płuca uwalniają krew do dwutlenka węgla i zaopatrują ja w tlen. Jak w przypadku innych zwierząt polujących w biegu. Także płuca psa są bardzo wydajne. Wątroba śledziona i nerki służą do usuwania z ciała trucizny, natomiast trzustka i tarczyca regulują przemianę materii w organizmie. W pęcherzu moczowym gromadzony jest mocz, będącym nie tylko płynem, z którym organizm wydala zbędne, często szkodliwe substancje, ale także materiał stanowiący do znakowania rewiru.

Golden retrievier





Labrador retrievier